Boodschappen uitdelen

Eén van de redenen om Opuwo aan te doen is dat er vanaf hier naar de watervallen van Ruacano te gaan. Het is iets van 150 km afstand. Maar we vernemen hier dat de watervallen drooggevallen zijn, vanwege de aanleg van een studam. Zo zonde en zo jammer voor ons. Ook de Epupa watervallen een behoorlijk aantal kilometers verder zouden nu niet op z’n best zijn. De langdurige droogte is hier de oorzaak van. We besluiten om dan in Opuwo rond te gaan kijken. We zien als we het stadje in rijden dat het toch weer lekker druk is. Weliswaar iets minder dan gisteren maar toch is er genoeg volk op de been. We parkeren de auto bij de Spar, wan t dan weten we dat deze “bewaakt” wordt. Als we parkeren hebben we hetzelfde ritueel. Aan de ene deur de verkoopsters van armbandjes en aan de andere kant de parkeerwacht. We geve hem aan dat we een rondje doen en dan nog wat boodschappen gaan doen. Hij zal de auto met zijn leven bewaken zegt hij in ruil voor wat verdiensten. We gaan lopen langs de stalletjes waar kleurrijk uitgedoste dames en heren hun waar aanbieden. Blijkbaar zien ze niet zo vaak dat toeristen dit doen, want we worden door iedereen aangegaapt. Omdat één van mijn badslippers het begeven heeft, koop ik bij een stalletje nieuwe teenslippers voor wel 3 euro. Het passen ervan wordt wel door een man of 10 bekeken, alsof ze dat nog nooit gezien hebben. Even verder op worden we aangesproken door een lijvige dame. Ze verkoopt kalebassen die gebruikt worden om drinken en eten in te bewaren. Ze stelt zich voor als Queen Elisabeth en ze kan ook wel een tourtje regelen naar een Himbadorp. Ze vraag naar onze naam. Als ik vertel dat ik Kingtuur ben, barst ze in schaterlach uit. We lopen nog even verder, met de mededeling dat we het tourtje in gedachten houden. Dan worden we aangesproken door een securityman. Hij vraagt wat ons doel is en wat we gaan doen. Ik vertel hem dat we rondkijken, de sfeer willen meemaken en dat ik nog even wil pinnen. Hij kan wel even regelen dat we de lange rij wachtenden voor de pinautomaat voorbij kunnen en dat we eerst kunnen. Dat sla ik maar af, want ik wil niet meer zijn dan anderen en gewoon op mijn beurt wachten. Maar de rij is zo lang dat we nog maar doorlopen. Als we een flink deel van dit gebeuren gezien hebben, gaan we boodschappen doen in de Spar. En als we terug zijn bij de auto geven we de man een aantal dollar voor het bewaken van de auto, een ventje dat ons de gehele tijd gevolgd is een zakje met koeken en ik laat de dames van de armbandjes hun waar aan me zien. Als ik even daar naar kijk is het groepje aangegroeid tot wel 10 dames. Ik kies een armbandje uit en vraag wat t kost. Het is 20 dollar (ca € 1,20). Natuurlijk moet je ook hier afdingen, want dat hoort bij het spel en ik zeg 2 armbandjes voor 20 dollar. Ze proberen 30, maar ik hou het op 20 en voor 20 dollar heb ik 2 armbandjes. Het gaat niet om het geld, maar het is ook hun manier van handelen. We vertrekken en rijden een stukje door de stad. We zien Himba-vrouwen en Zemba-vrouwen met takkenbossen op hun hoofd lopen. Ze komen uit het bos terug naar de stad. We stoppen langs de weg en trekken dan de aandacht van een paar dames. Ze zien er ondervoed uit en we geven hen wat van onze boodschappen. Ze zijn er blij en in ruil mag ik een paar foto’s maken. En even verder zien we een groepje van kleine jongens, elk met een paar jerrycans op hun hoofd. Ook hen geven we wat van ons net gekochte drinken. Dat doet ons goed om te zien hoe blij ze zijn. We besluiten terug te gaan naar de supermarkt en daar rijst, maismeel, sap, water en koekjes te kopen en deze uit te delen aan haveloos geklede kindertjes die we zien en Himba- en Zembavrouwen die volgepakt de hitte trotseren met flinke bossen hout. De blije gezichtjes en de bedankjes doen ons goed. 2 Himbavrouwen hadden we een aantal kilometers terug al gezien en wat rijst gegeven en nu zagen we ze het stadje in komen. Daar had ik een lemen huisje gezien en een paar koepeltentjes. Het bleek dat ze daar naar toe moesten, Want toen we dat plekje wederom passeerden arriveerden ze net. Ze leven daar met meerdere gezinnen bij elkaar in een bedenkelijke situatie. We besluiten de rest van de boodschappen ook aan hen te geven. 2 van de Himbavrouwen komen naar ons toe en we geven onze boodschappen. Een brede lach verschijnt op hun gezichten en ze gaan de hut binnen om even later terug te keren, elk met een baby op de arm. Die wilden ze graag aan ons laten zien. Ook hier schieten we nog een paar foto’s, waarvoor ze graag poseren. Dan vervolgen we onze weg en keren we terug naar de camping. Het is ondertussen al weer 35 graden geworden. We lunchen bij onze kampeerauto en brengen de middag verder door bij het restaurant en zwembad. Met een goed gevoel herbeleven we de ochtend nog een keer. ‘S-avonds eten we in het restaurant. Het contrast met vanmorgen kan haast niet groter zijn, maar we zijn nu weer even terug in onze wereld.