Bromo

Het is pas net middernacht als we al weer op staan. Ik heb een excursie/tocht geboekt via internet naar de Bromo vulkaan en deze tocht zal rond één uur in de nacht beginnen. We worden met een Toyota landcruiser (4x4 wheeldrive) opgehaald door Harry en naast ons zijn er nog 3 mensen die mee gaan. Een jongen uit Yogyakarta, een meisje uit de Filippijnen en een Française. Het is ongeveer 2 uur rijden over vaak smalle weggetjes. Onderweg moet Harry nog ergens een logboek invullen en worden onze gegevens (die we eerder al hadden door ge-appt naar de organisatie) gecontroleerd. De route is hobbelig, bergopgaand met een aan beide zijden bomen. Tussen de bomen door zien we de sterren. Het lijkt een heldere nacht en dat belooft wellicht een goed uitzicht. Dan verlaat Harry het asfalt weggetje en duikt een zandweg op. En van het één op andere moment verdwijnen we in een dichte mist. Zo dicht dat je niet verder dan 2 meter kan kijken en Harry de lampen uit doet en met zijn hoofd,half uit het raam hangend, zijn weg volgt. Hij heeft ons verteld dat hij deze route al 27 jaar doet, dus het zal zeker goed komen. We zijn niet de enigen die deze route volgen. Meerdere jeeps komen over dit pad, of eigenlijk vlakte. Men passeert elkaar links en rechts, telkens zoekend naar een beter stukje om te rijden. Het is wel duidelijk dat het straks behoorlijk druk zal zijn. Steeds meer jeeps sluiten aan en rijden dezelfde kant op. Het duurt voor mijn gevoel best heel lang vooraleer we weer op een stuk weg belanden.  We zijn dan, zonder het te hebben kunnen zien, om de Bromo heen gereden naar een viewpoint. 

We zijn bij een uitkijkpunt op een andere berg, Panjakan (KingKong Hill) van meer dan 2.700 meter hoog waar iedereen verzamelt. Hiervandaan kan je de zon zien opkomen die dan de Bromo en de andere vulkanen en bergtoppen belichten. Het weggetje wordt nog smaller, want bijna bij de top staan aan beide zijden jeeps geparkeerd. Harry frommelt de zijne er nog een tijdje tussendoor en parkeert dan. Hij vraagt ons hem te volgen, want hij weet de beste plek om te gaan staan. We lopen het laatste stukje van de berg op en komen dan op een plateau waar in een terrasvorm met verschillende hoogtes plaatsen zijn gemaakt om naar de Bromovulkaan en de zonsopkomst te kunnen kijken. Het is al flink druk, maar Harry is er van overtuigd dat hij de hotspot heeft. Voor het terras is een metalen balustrade. We moeten er over heen klimmen en staan dan op een klein plateau wat ook weer met een balustrade beveiligd is. Als je hier een stap te veel naar voor zet, lig je binnen een paar seconden honderden meters lager in een boomtop. We moeten tegen de balustrade aan gaan staan en staan dus helemaal vooraan. Waar we op uitkijken zie ik dan nog niet. Het is nog gehele donker en alleen met het licht van de sterren is er niets te zien. Het is dan 4 uur. 

De zon komt ongeveer een anderhalf uur later op. We kletsen wat met ons gezelschap, waarbij Ardi, de jongen uit Yogya wel erg grappig is. Als links van ons de zon op begint te komen (precies tegenovergestelde van wat wij kennen), begint de lucht daar oranje te kleuren. Met mijn Iphone richt ik op het deel in de nacht waar de Bromo zich zou moeten bevinden en het fotoresultaat laat meteen een mooi samenspel zien van de vulkanen en bergen. Het duurt nog een tijdje, wachtend in de kou (shirt, trui met capuchon en jas aan) voor we alles goed kunnen zien. Het is verrassend dichtbij en bijzonder goed te zien. De bergtoppen en vulkaan steken ruim boven het mistdek uit, waar we door heen gereden zijn. De Bromo blaast continu stoom en ook de andere vulkaan wat verder gelegen en nog hoger blaast af en toe een pluim met stoom en gruis uit. Vanaf ons hoge uitkijkpunt kijk je als het ware op de Bromo van boven. Het maken van mooie plaatjes is hier niet moeilijk. Overal waar je kijkt zie je een mooi beeld.  

Om een uurtje of zes gaan we terug naar de jeep en wurmt Harry zich door de menigte met auto’s. We gaan een stukje naar beneden en stoppen bij een 2e heuvel waar hij ons ontbijt mee geeft en vertelt dat we de heuvel op moeten klimmen. Vandaar is er weer een bijzonder mooi uitzicht over de vallei (met mistdeken) en de vulkanen. Daarna vervolgt hij de weg naar de Bromo en stopt even daarvoor op een vlak terrein waar alle jeeps parkeren en van waar we de Bromo te voet kunnen beklimmen. Hij wijst ons de richting die we moeten lopen, want zien doen we niet veel. De mist is hier nog flink dik. Wat we wel zien zijn de locals met paarden die proberen dat je al rijdend op ene paard de top gaat halen. Maar daar bedanken we voor. 

Met z’n vijven vangen we de hike aan, waarbij ik mijn jas achterlaat in de jeep. Het eerste deel van de route is vlak en gaat vrij vlot. Het vlakke gaat over in zandhellingen. We lopen door een bedding van een droge woestijnrivier. Het wordt al snel een stuk steiler omhoog en Ardi geeft het dan op. Hij ziet het niet zitten om verder te gaan.  Wij klimmen verder en bereiken na een tijdje een plateau. Hier staan de locals met de paarden. Zij gaan hier niet verder. Het laatste stuk naar de top van de Bromo is een trap van een paar honderd meter hoog met hoge treden. We zien dan een glimp van de top waar de stoom bovenuit pluimt. De trui gaat uit. De warmte loopt op en het zweet begint overal vandaan te komen.

Het trappenlopen verzuurt mijn benen nog meer, maar opgeven doe ik niet. Iedereen loopt in eigen tempo en als ik eenmaal boven ben, ben ik trots op mezelf dat met mijn handicap ik de top gehaald heb. Afstrepen van de Bucketlist. Het is even wachten tot de rest er is. 

Boven is een smalle beloopbare strook die als een kraag rond de krater loopt. We hebben van Harry te horen gekregen om alleen linksom te gaan en niet rechtsom, omdat dat veel te gevaarlijk is. We volgen zijn advies op en lopen een stukje linksom. Op dat moment verdwijnen de wolken rondom de Bromo en andere vulkanen en ontvouwt zich een fantastisch mooi plaatje. Wat een uitzicht en hoe ver kan je kijken. En ook de krater van de Bromo laat zich van binnen bekijken als de stoom even stopt. Het borrelen in de krater is goed zichtbaar. Het is voor me te gevaarlijk om over de smalle bergrug verder te lopen. Ik geniet nog maar even van het uitzicht voor we terug nar beneden gaan. Onderweg pikken we Ardi weer op en eenmaal beneden zoeken we tussen alle jeeps, de onze weer op. Met de jeep op de voorgrond en de vulkanen op de achtergrond worden nog wat kiekjes gemaakt. Het is dan al goed warm geworden. Ik denk een verschil met de vroege ochtend van wel 30 graden.  

We rijden vervolgens een stuk terug over de zandvlakte, de Pasir Berbisik (zee van zand) en dat is het stuk waar we vanmorgen in de mist reden. We passeren de Widodaren, de Dinosaurusvalley en rijden naar de groene vallei. Het hele landschap is hier groen en geel met golvende heuvels rondom, De locals noemen deze berg de Bukit Teletubbies (uitleg overbodig denk ik). Dit is onze laatste stop voor we terug rijden. We blijven hier een tijdje van de overweldigende natuur genieten. Een nieuwsgierige oude man op een paard komt even polshoogte nemen en voor mijn is hij dan een subject voor een foto. 

Het is zo rond de middag als we terug zijn in het hotel. Het eerste wat ik doe is het bad vol laten open om al het lavazand van me af te laten spoelen en om even lekker te relaxen. Dat is effe lekker bijkomen. 

De middag is een rustige middag met een lunch op een terras. Het begint dan heel hard te regenen en we moeten een paar uurtjes schuilen onder de veranda van het restaurant. Maar met de uurtjes al in de benen is dat geen straf. 

Als het donker wordt is er behoorlijk veel beweging op het plein, de rotonde en voor het regeringsgebouw. In het hotel vernemen we dat de president er is met leden van de regering om gewonden in het ziekenhuis te bezoeken. Het is in het hotel dan ook een stuk drukker. Het hotel wordt vaak door diverse notabelen gebruikt. 

Voor de supporters, vrienden en familie van de slachtoffers wordt er gelijktijdig een herdenkingsbijeenkomst gehouden op het plein voor ons hotel. Met het decor van het overheidsgebouw op de achtergrond hebben zich een aantal duizenden locals verzameld, merendeels gekleed in het zwart. Honderden scooters staan er ook en het is een drukte van jewelste. Ondanks dat we van de taal niets begrijpen krijgen we de emotie en verdriet goed mee. Er wordt gebeden, er klikt muziek, er worden liederen gezongen en als het clublied van FC Arema aanzwelt is het kippenvel krijgen. Rond om ons heen breken grote kerels en geven hun tranen de vrije loop. Tussen de liederen, verhalen en gebeden door klinkt regelmatig USUT TUNTAS!!! (Uitgebreid onderzoeken) en klinken de yell’s van FC Arema. Op gepaste afstand, een beetje achteraan in het gezelschap beleven we de herdenkingsbijeenkomst mee.