Nieuwe vrienden

Het is half 5 als de wekker gaat. We worden al vroeg opgehaald door een aantal mede kampgenoten van het Leokwe kamp die net als ons een ‘morningwalk’ gaan doen. De Amerikaans-Zuid Afrikaanse Familie en nog 2 andere gasten vormen met ons de excursiegrowp van vanmorgen Lennard de gids (gewapend) en een parkranger, eveneens gewapend zullen van alles vertellen maar zeker ook in staan voor onze veiligheid als wij allen wat regels zullen naleven. We moeten in een rij achter alkaar lopen, zodat, als er een aanval is van wilde dieren zij makkelijk kunnen ingrijpen en minder kans hebben één van ons te raken als ze zouden moeten schieten. Over schieten gesproken...Ook foto’s schieten willen ze liever niet tijdens het lopen, want de cameraklikken kunnen ook dieren aantrekken. Ik wil toch wel wat van de tocht vastleggen en heb de camera op geluidloos fotograferen gezet. Eerst gaan we met een jeep een stukje rijden, tot bij het rotsachtige gebied om van daar uit te gaan lopen. Overigens is dit gebied al een plek met een rijke geschiedenis. Reeds van 300.000 jaar voor Christus zijn er sporen van leven en mensachtigen gevonden en rond 1200-1300 voor Christus was dit gebied een koningrijk genoemd naar Koning Mapungubwe. Bewijzen zijn en in 1933 gevonden door een geoot archeologisch onderzoek vanuit Pretoria, waarbij de opa van één van de kampgidsen bij betrokken was. Het koningkrijk had zijn zetel,boven op Mapungubwe Hill. Een platte berg midden in het park. Wonen bovenop de berg was voor de elite. Onder aan de berg woonde het volk. Het koningrijk is teniet gedaan door een enorme overstroming. In 1933 heeft men de overblijfselen van 174 volwassenen en kinderen kunnen opgraven, evenals de resten van de gebouwen en vele potten, speren, kralen en een gouden beeldje van een neushoorn. Over de kralen doen de verhalen dat deze uit China komen en dat ze door handel met de Chinezen zijn verkregen. Wij gaan niet naar Mapungubwe Hill maar naar een ander plateau. We vinden ook een stuk metaaldraad, wat in een lus is gevormd. De rangers vertellen dat dit strikken zijn van stropers uit Zimbabwe diemin de nacht illegaal de zandrivier oversteken. Met deze strikken willen ze wild vangen voor hun consumptie. De rangers proberen hen wel te pakken maar de stropers werken in diverse groepjes en komen snel maar zijn ook weer snel weg. En als de rangers op hen kan schieten, schieten de stropers terug. Een vervelend kantje van een droogstaande rivier. Ergens verderop vinden we een hoorn van een neushoorn. De meegekomen ranger vertelt dat hij de zorg heeft over deze 5 neushoorns uit het park en dat hij van alles over hen probeert bij te houden. Dat kan hij doen doordat de dieren een gps in hun hoorns hebben. Eén van de neushoorns is bij een gevecht een hoorn verloren en het gps systeem is uitgevallen. Dat we in dit uitgestrekte gebied de hoorn terugvinden is nog sterker dan een speld in een hele hooischuur zoeken. De range ris dan ook maar wat gelukkig met deze vondst. Foto’s maken ervan mag niet, maar ja ik heb een stille camera en heb er toch een paar.

We zien verder diemochtend mooie vergezichten, dieren, (geen roofdieren, maar alleen de sporen daarvan) en hebben een leuke ochtend. 3 uur na vertrek zijn we weer terug. 

Lennard is bereid om met ons mee te gaan naar onze hut om onze spullen te halen en ons weer terug te brengen naar de poort. Daar zijn we weer om 10 uur. Ik heb ondertussen contact met Shaun, de monteur die naar ons onderweg is en 5-en-een-hal-uur naar zijn vertrek vanuit Johannesburg bij ons zal aankomen. Om 12.30 uur is hij er. Hij vervangt een paar onderdelen die kapot zijn en een uur later rijdt onze auto gelukkig weer. We hebben zo wel wat van onze planning van een paar dagen om moeten gooien, maar we rijden weer. We gaan maar meteen door naar Mazhou Campingsite wat over de, aan ons aangegeven weg, 35 kilometer rijden is. We zitten daar tegen de grens aan van Botswana. Daar aangekomen op de camping met maar 10 staanplaatsen is de camping al bijna vol. Wat blijkt is dat er een groep kampeerders staat uit Kaapstad die met 6 auto’s en caravans door Zuid Afrika reizen. We maken kennis met één van hen als ze enorm gaat schreeuwen en vloeken. Een groep bavianen is in de openstaande auto geklommen en steelt er haar etenswaren. Nadien komt ze zich verontschuldigen en tevens uitnodigen voor een borrel. Wij zeggen eerst even alles gereed te maken en dan wel te zullen zien. Maar een uur later zitten we gezellig in een krijg met 14 man rondom een aangestoken braai. Best gezellig zo op een camping zonder hekken, waar de olifanten om ons kamp lopen en de bavianen en diverse hertachtigen in het kamp rondlopen. Iedereen had onze auto bij de poort verderop gezien en we hebben wel diverse keren moeten vertellen dat één van de vonkproppen (bougies) kapot was en de battery. De borrels en wijn gaan lekker rond en iedereen begint wel een gesprekje met ons. Van iedereen kom ik wel wat te weten. Zo is er een landroverspecialist, wat ook wel duidelijk,wordt met alle landrovers waarmee ze rijden), is er een verpleegster, taaljuffrouw, manager, enz. We spreken ook met een vrouw die moeder is van de Zuid Afrikaanse kampioene wielrennen en die met ons een connectie heeft want haar dochter rijdt bij de beste wielrenster vand e wereld, Marianne Vos, ook uit Nederland. Vol trots laat ze diverse foto’s zien. Voor we het weten is het donker en moeten we blijven eten. Er gaat wel 10 kilo worst op de braai, samen met speklappen en ook onze saté wordt er bij gelegd. Alles wordt goed bereid en warm gehouden tot alles klaar is. Dan is het pas etenstijd. Er is een buffet gemaakt met gepofte aardappelen, diverse groentes, sauzen en het braaivlees. Na het eten wordt de braai opgestookt met hout en hebben we een warm kampvuur, hoewel het van zelf ook nog warm is. Gewoonte bij hen is dat iedereen iets verteld over die dag en dit keer is het thema: wat was Het mooiste van je dag van vandaag. Beleefd als,ik ben vertel ik dat het eerst weer het rijden van mijn auto is, maar ook het omtmoeten van 12 gezellige mensen. Het blijkt dat zij morgen vroeg ook vetrekken naar Pafuri, de noordelijkste entree van het Krugerpark. Er wordt ons gevraagd of we met hen in de colonne mee willen rijden, want als er weer wat met de auto zou zijn, zijn we met een hele groep. De volgorde wordt al gemaakt en ik krijg al de nodige instructies. Ik vind het prima en we sluiten ons aan. Met het gebrul van leeuwen en bavianen op de achtergond gaan we allen naar bed.