Sossusvlei, Deadvlei, Hiddenvlei

Om 5.45 uur gaat de wekker. Vroeg opstaan in de vakantie. Dat doe je toch niet. Maar voor een bezoek aan de Sossusvlei is vroeg opstaan bijna een voorwaarde. Om 6.45 uur gaat de gate open en is het ca. 60 kilometer rijden over grotendeels asfaltweg naar de Sossusvlei. De weg loopt al door en soort vallei, want aan 2 zijden rijzen de bergen en duinen op. We zien enkele oryxen (spiesbokken) op zoek naar voedsel in de dorre natuur. Het is een imposant gezicht. Eerst de robuuste bergen die half bezand zijn door het verstuivende woestijnzand en vervolgens de hoge en vele duinen. De ochtendzon die net boven de kim verschijnt zal de komende uren telkens de duinen van kleur doen verschieten. Het mooist vind ik als de zon tegen een deel van de duin schijnt en de andere zijde nog in een diepe schaduw ligt. Dat is alleen te zien in de vroege ochtend. Dat is een van de belangrijkste redenen om vroeg op pad te gaan voor deze route. Andere redenen zijn de warmte vermijden door vroeg te gaan of om vele mensen te ontlopen. Al is het hier bijzonder rustig. Het toerisme komt nog maar mondjesmaat weer op gang. Met een gangetje van ca 80 komen we al snel bij het parkeerterrein voor de vallei. Het is mogelijk om zelf met de 4x4 het laatste stukje te rijden, maar aangeraden wordt om in te stappen bij de shuttle-4x4. We kiezen hiervoor en stappen in bij iemand van NWR (Namibia Wildlife Resort) die er een sport van maakt om met zijn auto de diep ingesleten sporen van autobanden te trotseren en zijn eigen pad te kiezen. Dat heeft een botsauto-attractiegevoel waar we alle kanten op geschud worden, totdat hij zich vast rijdt in het zand en moet manoeuvreren om er uit te komen. Dat lukt natuurlijk wel en we vervolgens onze laatst honderden meters naar de 2e parking. Vandaar is het lopen naar de Deadvlei door een route aan te houden van witte stokken in het zand van een goede kilometer. Het is meer sjokken en een stukjje duinopwaarts van de duin genaamd Big Daddy tot we zo in een wit dal kijken. Daar is de Deadvlei.  Een gebied dat een moeras was en eeuwen later een zoutpan werd. De dode bomen van de Deadvlei zijn het meest gefotografeerde onderdeel van de Namib-woestijn. Alles is er gortdroog en de ruim 900 jaar oude bomen. Zijn statige fossielen. Deze zijn het mooist bij zonsopgang. Je kijkt je ogen uit en wilt wel elke dode boom met het oranjerode decor van de duinen rondom fotograferen. Na een tijd rondgekeken te hebben, klimmen we de Big Daddy (die wel zo’n 20 meter hoog is) een stuk op om alles nog eens vanuit een ander perspectief te zien. Na ene tijdje lopen we terug en worden we verder gebracht naar de Sossusvlei zelf. Hier is nog water te vinden in een soort meertje met rondom ook weer hoge duinen, waarvan de Big Mama (hoe kan ‘t ook anders, zonder Big Daddy is er geen Big Mama) de hoogste is. De vlakte zelf is ook een zwaar verdroogde kleimassa met harde brokken klei.  We zien verse sporen van een Oryx en als we wat om de duinen heen lopen zien we deze ook staan. Al heeft hij  ons eerder in de gaten en is alert op onze bewegingen. We kunnen niet echt in de buurt komen, want dan loopt hij verder weg. Als we weer terug zijn gereden naar de 1e parking zien we een bord met “Hidden Vlei”. Ik heb er over gelezen. Het is ca. 2,2 kilometer door de duinen ploeteren. We komen niemand tegen. Alleen zien we een spoor van de Oryx. We komen bij de Hidden vlei en weer zien we een enorme witte versteende kleivlakte. Het gekke is alleen dat hier niemand is. Velen volgen alleen de aanwijzingen van de locals die gericht zijn op de Sossusvlei en Dead vlei. Maar de Hidden Vlei is zeker de moeite waard. Op de terugweg zien we dan toch eindelijk de Oryx, parmantig op de duintop, met een air van: Ik ben hier de baas. Mooi om te zien. Overigens vertelde een van de rangers me dat de Oryx in de woestijn leeft op de Nara. Dat is een ronde vrucht die in de woestijn groeit aan doornige struiken met wortels van wel 15 tot 40 meter diep (ondergrondse rivier of water). Op het sap van de vrucht kan de Oryx wel een paar dagen teren. Voor de mens is het ook goed. Het zou helend werken en ontstekingen remmen en het sap kan je drinken zoals je ook uit een kokosnoot drinkt. Ik had al iets van: Waar leeft zo’n beest van. Het is al halverwege de middag als we terug zijn en drinken we wat bij een bar van een naburige lodge, nemen vervolgens een frisse duik in het zwembad, kletsen wat met medecampingbezoekers uit Zuid Afrika en dan begint de avond al weer. Zo eindigt weer een enerverende dag.