Terug naar Windhoek

Als we Waterberg Plateau verlaten weten we dat we nu naar onze laatste plek gaan waar we overnachten. Windhoek. Hier waren we ook gestart en hebben er toen 1 nacht geslapen voordat we aan ons avontuur met de 4x4 begonnen. Nu staan er 2 nachten op de planning. Meer tijd om in de stad rond te kijken.

Het is ongeveer 300 kilometer rijden en dat gaat over goede asfaltweg. Het is wederom een lange rechte weg waar er weer nauwelijks verkeer is. Tijd om wat rond om me heen te kijken tijdens het rijden. Hier vind je veel private gameparks en guestfarms. We komen slechts 1 plaats tegen, maar dat is dan ook wel een belangrijke plaats voor de regio. Okahandja. Dit een een handelscentrum voor de regio en het is voornamelijk bekend om de Okanhandja Mbangura Houtbewerkersmarkt. Het zijn er overigens 2. 1 van de markten is aan de noordzijde van de stad bij de belangrijkste weg de stad in en 1, de Mbangura aan de zuidzijde. Deze ambachtelijke markt is de bekendste toeristische attractie van Okahandja. Houtsnijders van over de hele wereld en zelfs tot in de Kavango-regio in het noordoosten van Namibië, die hun oude vaardigheden oefenen, komen hier om hun goederen te verkopen. Omdat hout niet bestand is tegen de slijtage van de tijd, overleven houtsculpturen minder goed dan andere vormen van kunst en zijn daarom een ​​belangrijk verborgen element in de kunstgeschiedenis van veel culturen. We zien 3 rijen met geïmproviseerde hutten, werkplaatsjes en uitstallingen van hun werk. We parkeren onze auto op een parkeerplaats aan de andere kant van de weg waar een paar “normale” winkels zijn en lopen dan naar de markt. We zijn nog geen 5 stappen binnen hun “domein” als we omringd worden door tal van houtbewerkers en -bewerksters. Dat geeft niet echt een vrij gevoel om rond te kijken, want iedereen wil dat je in hun ateliertje komt kijken. En ook als ik zeg dat we eerst een rondje willen doen en dan pas ergens binnen willen stappen, is dat haast onbegonnen. Ik begrijp het wel. Wij zijn de enige toeristen en ook hier hebben ze last van de gevolgen van Covid. Zonder toeristen verkopen ze niks en hebben ze geen inkomen.  We lopen een stuk over het terrein en 1 van de houtbewerkers Thomas (ze stellen zich allemaal overigens eerst voor als ze je aanspreken) vertelt dat in het 2e deel van het terrein waar we lopen al helemaal geen toeristen komen. Soms komt er iemand even snel een blik werpen aan het begin van het terrein maar meestal koopt de toerist die er dan nog eens komt, eerder in een “echt” winkeltje aan de overzijde zo vertelt hij. Ik ben altijd wel geïnteresseerd in mooie houtbewerking en we gaan een aantal tentjes binnen. Niet overal vind ik iets bijzonders. De schaaltjes, maskers en beeldjes van olifanten of Oryxen zie je vrijwel overal. Niet dat het niet knap gemaakt is, maar het is niet vernieuwend voor mij. Ik had in een boekje wel gelezen over gezichten en koppen die ze in boomstammetjes en boomstammen maakten en ik ben daar meer naar aan het kijken. Ik zie een aantal houtsculpturen met koppen er in. Bij 1 van de ateliers vraag ik wat de prijs is. Ze geven geen prijs hardop, maar pakken hun telefoon en typen dan een bedrag in of krassen het op hun arm. Bij de eerste waar ik het vraag krijg ik te horen dat het beeldje 850 Namibische Dollar moet kosten (ca. € 50,—). Ik vind dat te gortig en eigenlijk ook niet het mooist uitgevoerde beeldje. Bij een volgend tentje zie ik een aantal beeldjes die me aanspreken. Maar ook hier vraagt de maker 850 dollar. Als ik zijn atelier verlaat verlaagt hij de prijs naar 550 dollar. Ik hap niet toe en ga weer een stukje verder en zie soortgelijke beeldjes bij een collega-houtbewerker. Hier ding ik op de prijs af en koop een beeldje voor 220 dollar (bijna 13 euro). De meegelopen Thomas pakt het beeldje en pakt het in in een krant in zijn standje. De eerste verkoper komt naar me toe lopen en vraagt of ik nog een beeldje wil. Dan heb ik een mannen- en vrouwenbeeldje samen. Hij verlaagt ineens zijn prijs naar 220 dollar. Hoe toevallig. Ze waren toch zo geheimzinnig over de prijzen. Maar natuurlijk staan ze in contact met elkaar. Het beeldje wat me eerst 850 dollar zou kosten neem ik mee voor 220 dollar. En bij Thomas die me een aantal dingen heeft uitgelegd koop ik een klein beeldje voor de moeite. Elke verkoper wil graag dat we bij hen aankomen, maar na ene half uur en een paar aankopen verder, gaan we toch onze eigen weg weer. Ik geef nog een paar t-shirts aan een paar armlastige verkopers en dan rijden we naar Windhoek. We leveren onze auto in bij Africamper en laten ons naar Het Hilton Hotel brengen. Daar checken we in, gaan vervolgens eerst naar een barbershop om mijn veel te lange baard te fatsoeneren (baard was wel een succes, het kapsel wat de barber aanmeette was een stuk minder. (Het had iets weg van de coup van Hitler) en brengen de rest van de middag door op het Skyterras op 9 hoog. De volgende dag gaan we Windhoek verkennen. Allereerst gaan we een PCR-test halen die nodig is voor onze terugreis. 

We hebben een stadsplattegrond met de bezienswaardigheden erop. De Duitse invloeden uit begin 1900 zijn duidelijk terug te vinden. Zo is er de beroemde Lutherse kerk Christ Church die met zijn sierlijke glas-in-loodramen en elementen uit de Jugendstil een opvallend baken vormt midden op ene soort rotonde. Ook zijn er meer Duitse gebouwen en gebouwen en beelden die verwijzen naar de opstand als gevolg van de onderdrukking door de Duitsers en van de verzelfstandiging van Namibië, ruim 30 jaar terug. Verder is er een mooi kleurrijke tuin van de overheidsgebouwen. De stad zelf vinden we wat minder. Er zijn geen echt leuke pleinen met terrassen of zo. De stad heeft meer iets van een zakencentrum met veel bankgebouwen en de winkels zijn veelal functioneel. We hebben dan altijd nog het spel geocaching (zie: geocahcing.com) wat we wereldwijd spelen en in Windhoek liggen er ook diverse caches verstopt. Hierdoor zien we toch nog een deel van de stad. Het eten, terras en de kamers zijn goed in Hilton, dus deze ingrediënten zijn onze invulling voor de late middag en avond.