Naar Waterberg Plateau

Vandaag verlaten we Etosha park om naar onze voorlaatste bestemming te gaan. En ook weer een bijzondere bestemming: Waterberg Plateau.

Maar eerst moeten we nog iets van 70 kilometer door het park naar de Anderson gate. En als het dan nog redelijk vroeg is, wat betekent dat de temperatuur nog niet opgelopen  is tot ver in de 30 graden, zoeken we toch nog even een paar waterholes op. En als gevorderde parkbezoeker, zien we al vaak van een afstandje welk type dieren er bij de waterhole staan. Bij één van de waterholes zien we wel zebra’s en springbokken, maar die kijken allen naar de waterhole. Dat betekent dat er daar gevaar voor hen is. En ja, als we dichterbij komen, zien we een troep luie leeuwen liggen die de waterhole voor de andere dieren versperren. Ze trekken zich niks aan van wat er om hun heen gebeurt. Met deze laatste score, rijden we door naar de gate. Vanaf daar is het asfalt om op te rijden en wederom lange, lange rechte wegen. We komen slechts 2 plaatsen tegen, Outjo en Otjiwarongo. Beiden zijn het vrij moderne plaatsen en hebben moderne winkels. Dat zijn we nog niet tegen gekomen (Windhoek en Swakopmund uitgezonderd). We halen er onze lunch van Vetkoek met Minched Meat, een soort loempia met gekruid gehakt. Een tip om dit te kopen als je het ziet. We gaan verder, na de “bewaker” van onze auto 10 dollar te hebben gegeven. Een stuk verder doemt voor ons het Waterberg Plateau op. De naam zegt het al, Plateau; het is een bijna platte berg. Het plateau van de Waterberg steekt ongeveer 200 m boven de omgeving uit en heet rode rotsen (lijkend o de grand canyon en veel groenen bomen. Omdat de bovenste lagen uit poreus gesteente bestaan, sijpelt neerslag door de rotsen tot aan de voet van de berg. Er zouden hier ook veel wildsoorten zijn.  Sommige wildsoorten zijn opnieuw geïntroduceerd, zoals de haaklip- en vierkantlipneushoorn omdat het vrij ontoegankelijk is en daardoor minder interessant voor stropers. Buffels, veel soorten antilopen, luipaarden en cheeta's zijn ook te vinden op de berg. Er zijn meer dan 90 zoogdieren en 200 vogelsoorten geregistreerd.

De Waterberg staat niet alleen bekend als toeristisch hoogtepunt, maar ook om zijn historische achtergrond. In 1904 vond hier op de berg de slag bij Waterberg plaats, voorafgegaan door een opstand van de Herero tegen de Duitsers. Er sneuvelden tussen de 40.000 en 65.000 Herero tijdens en na de slag. Dit deel van de Namibische geschiedenis is nog steeds zeer controversieel. We merken dat ze toch liever hebben dat je bijvoorbeeld Nederlander of Zwitser bent dan Duitsers, hoewel die wel de grote meerderheid vormen van alle toeristen. We verblijven op een beschermd gebied van Waterberg Private Nature Reserve op een camping (4 plaatsen), ver de vallei in tegen de berghelling. Op het terrein is nog een kleine camping en 2 lodges. We checken in en installeren op onze plek, zonder elektra, maar wel met een soort verandaatje,braai en eigen sanitair. Het is wat primitief, maar best te doen. In dit gebied wordt er veel aan hiking gedaan. Ik wil ook graag naar de top van het gebied, maar na een 1e check die we doen vanaf het hoogste punt wat je met de auto kan bereiken is de route tot de top voor mijn handicap te risicovol. Teleurgesteld gaan we terug en gaan we wandelend door de vallei. Dat is overigens ook schitterend, want rondom heb je die gigantische muur van rotsen. Bij Wilderness Lodge drinken we wat en het is duidelijk dat het toerisme na de Covid hier nog echt op gang moet komen. ‘s-Avonds gaat de braai aan en leg ik 2 grote t-bone steaks erop. Als ik aan het koken ben, krijg ik bezoek van een Miereneter (aardvark). Die heb ik nooit eerder gezien, maar vastleggen met de camera lukt niet. Ik was er niet op berekend. De 2e dag is het weer wandelen. En dat is in deze groene omgeving geen straf. Er zijn diverse poeltjes die gevoed worden door een natuurlijke bron die verderop in het gebied ontspringt. En dat is het doel vanmorgen om te bezoeken. Er is een route uitgezet en die lopen we af. Na een tijdje zie ik Kudu’s staan die verschrikt opkijken. En bij de Kudu’s ook een grote groep apen. Ook boven me in de bomen zitten apen en het lijkt alsof ze met de vruchten van de de boom naar me aan het gooien zijn, omdat ze niet willen dat ik ze fotografeer. De apen lopen als het ware de route mee en als de waterbron wordt bereikt weten ze als eersten die te bereiken en ze doen zich tegoed aan het frisse, heldere en drinkbare water. De apen trekken zich verder niks van aan dat er mensen zijn en spelen, vechten en vlooien er op los. Ook op de weg terug zijn er apen rondom als een soort omsingeling, maar ze laten ons met rust. 

Bij de lodge aangekomen, is het tijd voor een koud drankje. Hier is de tuin kleurrijk aangelegd met paarse bomen en rode struiken. Nogmaals blijkt dat ze niet erg ingesteld zijn op toeristen, want als we om half 1 een lunch van salades bestellen (het was keuze tussen salade en spaghetti), dan duurt het ruim anderhalf uur tot de salade wordt gebracht, vanuit de andere lodge, vooraan in het park. We hebben ook voor het avondeten gereserveerd, dus dat zal ook wel wat tijd vergen. Maar eerst doen we in de middag nog een flink deel van de Andersson Hike, een toch door en over een lager deel van de hellingen. Het is voor mij naar boven toe prima te doen, naar beneden is het wat improviseren en iets meer afzien, maar we bereiken uiteindelijk het eindpunt op iets van 150 meter hoogte. Daarna is het via het verharde pad naar beneden. goed om dit te gedaan te hebben. Doordat het erg warm is is het nodig dat er wat vocht bij komt, dus de fles water, de blikjes cola en ene boertje gaan er soepeltjes in. In de avond lopen we naar de lodge, waar we gaan eten en ik zie in de struiken onze vriend de mierenteter weer. Dit keer heb ik mijn telefoon bij me om het snel vast te leggen. En het lukt me.  Het eten in het restaurantje van de lodge is anders dan we gewend zijn. Er zijn ca. 20 gasten, die allen om zeven uur verwacht werden. We krijgen een drankje en om 8 uur slaat iemand van de bediening met een mes op een glas en vraagt om stilte. Hij vertelt dan dat er maar 1 kok is en weinig personeel en gaat vervolgens het menu voorlezen. Iedereen krijgt hetzelfde menu. Groejte-vleessoep, gevolgd door wortelsalade met sinaasappel, een hoofdgerecht van elandgoulash met rijst en groente en een brownie als toetje. Het eten volgt zich vlot achter elkaar op. Het smaakt overigens prima. En nadien is het aan eenieder om weer te vertrekken. Natafelen of zo kennen ze hier niet. In het donker met een zaklamp keren we terug over het pad naar onze kampeerplek. Ook nu, zo rond tien uur is het nog lekker aangenaam van temperatuur.