Een dag Spitzkoppe

Het was een koude nacht, maar ik heb goed geslapen. Al vroeg is de zon weer aanwezig en komt dezer ook al snel bij onze auto. Dan is het al snel weer heerlijk om buiten te ontbijten. Ook nu weer is de bergpartij anders gekleurd door de opkomende, nog prille zon. Na het ontbijt gaan we wandelend naar de douches. Deze bevinden zich vooraan bij de entree van de camping en is een kwartier lopen. De zon begint al in kracht te winnen. Een verfrissende douche maakt me weer helemaal fit voor de dag, Al is wandelen in het soms wat mulle zand best een vermoeiende bezigheid. Later op de ochtend nemen we de auto en rijden richting Bushman’s Paradise Dit zijn oude rotstekeningen, door vele generaties van voor de jaartelling in de bergen van Spitzkoppe gemaakt. Spitzkoppe en de naastgelegen berg zijn een vulkaanuitbarsting geweest miljoenen jaren terug toen ook de werelddelen van elkaar gescheiden zijn. Eerst rijden we voorbij een tweetal graven van Duitsers die hier gewoond hebben en gestorven zijn en begraven zijn met een kring van stenen om hen heen. Vervolgens klauteren we naar een grote grot.   Dan komen we aan bij het bord van Bushman’s Paradise. Hier ontmoeten we Frans, één van de plaatselijke guides. Hij vertelt ons hoe we bij de rotstekeningen van Bushman’s Paradise kunnen komen. Dat is de bergen op met aan een zijde een lijn waar je je aan kan optrekken. Dat naar boven gaan is voor mijn geen enkel probleem, maar terug met mijn handicap is ene groter probleem. Zo’n probleem dat we hem vriendelijk bedanken om naar boven te gaan. Frans stelt voor om op zoek te gaan naar dieren in het gebied. We stemmen in en hij stapt bij ons in. Zo rijden we een tijd rond in het gebied achter de hekken waar je alleen met de gidsen kan komen. Helaas, op een enkele marmot en wat vogels na, geen succes. Frans stelt voor om het later in de middag nog eens te proberen en om daarna met hem naar een naburig dorp te gaan waar Himba’s wonen. We gaan op dit verzoek in en zetten hem weer af waar we hem opgepikt hebben en spreken een tijd met hem af. De middag rijden we zelf door een deel van het gebied en drinken wat bij het restaurant voor aan het park. Daar hebben we soms een beetje bereik (1 streepje) en hebben we hortend en stotend contact met het thuisfront. Tegen half 5 zoeken we Frans weer op. We gaan de route door het park nog eens rijden op zoek naar Zebra’s, spingbokken en wie weet nog wat meer. Frans is opgegroeid in het dorp Spitzkoppe Village, wat direct naast het park is en al vanaf zijn 13e is hij gids voor gasten. Hij is 35 en doet het dus al 22 jaar. Een droom die uitkwam zo zegt hij. Altijd is hij buiten in de natuur, ontmoet telkens nieuwe mensen en kent elke meter hier. Hij vertelt dat het park Spitzkoppe Campsite wordt gerund door de dorpelingen. Zij zagen jaren terug dat er heel wat dagjesmensen kwamen om te hiken, de bergen te beklimmen maar dat leverde voor de dorpelingen haast niks op. Ze besloten toen om een camping te gaan inrichten die iets speciaals moest zijn. Elke staanplaats moet uniek zijn en ver van elkaar af staan en iedereen moet de vrije natuur kunnen ervaren. De helft van de inkomsten van de toeristen wordt terug in de camping gestort en de andere helft wordt onder de dorpelingen verdeeld. Frans is daarom blij dat het toerisme weer wat op gang komt, want het hele dorp had geen inkomsten en geen eten. En omdat het hier ook al maanden droog is, is er ook amper water. Dat tekort heeft er al voor gezorgd dat van naburige boeren de veestapel een paar jaar terug is omgekomen van de dorst. Zij hebben zich toegelegd op het houden van kippen. Ondertussen rijden we nog steeds door het park, tot dan zonder succes. Tot we uiteindelijk toch een zebra en een groep springbokken zien. Ze zitten er dus toch. Maar dieren zullen we in het verdere vervolg van de vakantie nog zeker tegen komen. Frans vertelt ook over de rare megagrote keien die op een bergtop liggen. Het lijkt alsof ze elk moment naar beneden kunnen komen. In de zon worden de keien van buiten warm en van binnen blijven ze koud en als het koud wordt of het gaat regenen is het omgekeerde het geval. Hierdoor scheuren keien soms in stukken met als gevolg dat ze naar beende komen. Dat zien de dorpelingen dan als ze na de regen weer uit hun huis komen. Een bizar fenomeen. Triomfantelijk neemt Frans ons vervolgens mee naar het Himba-dorp. Daar kom je niet zo maar in. Je moet toestemming hebben van de oudste man hier en hij vraagt een donatie, zodat we ook foto’s mogen nemen. Het is geen groot dorp. Er zijn iets van 10 Himbavrouwen, een paar mannen en een paar kleine kinderen. We krijgen een rondleiding en uitleg over het volk en gebruiken. Kleine hutjes van stokken met modder bekleed zijn de onderkomens van de mensen. Deze hutjes staan in ene kring opgesteld met in het midden een kraal waar geiten in staan en in één lijn tussen de kraal en de belangrijkste hut is een vuurplaats waar men bidt en rituele om heen uitvoert.

De dames komen bij ons staan en we krijgen uitleg over al hun versierselen, kettingen, enkelbanden en over hun kleur. De vrouwen wassen zich nooit. Ze smeren zich in met ene soort leem en kleistof waardoor ze zich op deze manier weren toegen insecten en ziektes. In een hut krijgen we nog een bijzonder ritueel te zien waar een vrouw op de grond zit en op een steen wat smeulend hout en as heeft liggen. Dat houdt ze allereerst onder haar oksels en vervolgens zet zet de steen met het smeulend hout tussen haar gespreide bovenbenen, waarna ze haar lendedoek van dierenhuid erover heen houdt. Zo wordt ook haar intieme deel gezuiverd met rook en beschermd tegen insecten en ziekte-invloeden. Bizar om dit te zien en een beetje beschaamd verlaten we de hut. De dames zijn ondertussen aan het zingen en dansen en maken onderling behoorlijk lol. Natuurlijk moeten we ook even kijken. Gelukkig alleen kijken en niet “nep” meedoen. We maken een aantal foto’s en er wordt ons ook verteld dat ze inkomsten halen uit de verkoop van sieraden en schalen en dergelijke. Om niet onbeleefd te zijn, koop ik een armband die naast de andere armbanden om mijn pols verdwijnt. Daarna nemen we afscheid van het dorp waarbij Frans ons min of meer redt door aan te geven dat we naar de auto gaan. We zetten Frans af bij zijn dorp, bedanken hem met een ferme handdruk en een “tip van Namibische Dollars” en rijden terug. Als je hier naar toe komt en je wilt wat van deomgeving weten, vraag dan naar Frans. Op het park is ook een bekende rotsformatie. Dit is een grote holle steen die als een brug overspant van wel een meter of 15. Daardoor kan je er onder door lopen, nadat je naar boven geklommen bent op de rotsformatie en ook de ondergaande zon gaat precies door dat gat. Voor de kampeerders hier het ultieme sundowner moment. Terug bij de auto, koken we in het donker ons avondmaal en zoals hier velen doen, het is al vrij vroeg onder de wol gaan.