Weer naar huis

Onze laatste dag in Namibië is begonnen. Onze PCR-testen zijn goed uitgevallen, dus kunnen we in ieder geval naar huis. We laten het ontbijt met wederom een heerlijke geperste sapje erbij van Sinaasappel, gember en citroen smaken en maken ons dan al weer op voor het vertrek. We worden door een chauffeur van Hilton naar het vliegveld gereden waarbij we onderweg een leuk gesprek hebben met de jonge gast. 50 Kilometer buiten de stad ligt het Hosea Kutako International Airport. Het is maar een klein vliegveld met een kleine vertrekhal en een nog kleinere aankomsthal. Veel is er dan ook niet te beleven en is het wachten op het vertrek. De vertekstempels komen in het paspoort. Het vliegtuig van Ethiopian Airlines brengt ons naar Addis Abeba in Ethiopië dus, waarna we een aantal uren moeten wachten voor een nachtvlucht naar Brussel.  Hier moesten we 2 x door de douane, wat betekende dat ik 2 x moest uitleggen waarom de scan altijd afgaat als ik door de poortjes loop. Bij 1 ervan kon ik met wijzen naar mijn been er ermee schudden waardoor het metaal in mijn been op de teflon tussenschijf klepperde de douanier aan het lachen maken en mocht ik door. Bij de 2e controle, wederom he thele tafereel, maar hier moest ik behoorlijk babbelen om mijzelf en mijn handbagage door de douane te krijgen. Ik had een dashcam in mijn handbagage, wat ze niet kenden en ze wilden alles uit de kleine koffer 1 voor 1 bekijken. Ik vond het geen goed idee dat mijn handbagage in het ruim zou verdwijnen (met apparatuur erin vind ik het risico op verdwijning ervan te groot) en heb dat op 1 of andere manier blijkbaar duidelijk gemaakt, want ik mocht u uiteindelijk door. Het was hier bij de laatste douane een complete chaos. De terugvlucht ging prima, waarbij ik best een aantal uren heb geslapen. Tot onze verbazing kregen we een uur voor de landing drietal formulieren die we moesten invullen.   Een PLF, personen locatie formulier, dat moet iedereen die met een vliegtuig aankomt in België, maar we moesten ook een Verklaring van Eer invullen, terwijl hierop toch duidelijk vermeld stond dat dit alleen een formulier was wat tot en met 21 maart gebruikt moest worden en we moesten een quarantaineformulier invullen, waarop we moesten aangeven waar we de komende 14 dagen in quarantaine zouden gaan. Ik vond het maar vreemd, want hierover hadden we niks gelezen. Die quarantaineverklaring hebben we niet ingevuld en zo zijn we naar de douane gegaan. Ik gaf de douanier mijn paspoort en het stapeltje formulieren en vertelde hem dat ik hier niets van begreep, Oude datums en quarantaineverklaring. De douanier vertelde me dat deze airline maar een vreemde maatschappij was en dat zij, ondanks diverse keren dat het aangegeven aan hen is dat dit soort poespas allemaal niet hoefde, zij er stug mee door gaan. Alle commotie om niks dus. De verdere terugreis met de trein en auto verliep zonder problemen en zo kwam er een einde aan deze reis die 23 dagen geleden begon.

Namibië is een bijzonder leuk land om in te reizen. Zelf rondreizen is prima te doen. Zorg wel voor een goede auto, want een groot deel van het land heeft alleen maar gravelwegen of harde wasbordwegen. We hebben bijna 4.000 kilometer gereden. De mensen zijn zeer divers. We maakten kennis met de Damaramensen, met de Himba’s, de Zemba’s, de Herrero’s, de Afrikaners en een smeltkroes van volken. We maakten kennis met de vreedzaamheid van de samenleving  wat de Namibiërs ubuntu noemen: iedereen hoort tot één grote familie, die elkaar helpt wanneer dat nodig is. We maakten vele kilometers in de Kalahari woestijn, in de Namib-woestijn met de rood-oranje duinen en in de rode bergen, de grijze bergen en de goudgele bergen. Hoe afwisselend wil je het hebben. We hebben veel dieren gezien, in megagrote kuddes of solitair, zoals duizenden zebra’s, kuddes olifanten, springbokken, neushoorns, leeuwen, giraffen en nog veel meer. Het weer was fantastisch met hoge temperaturen, met uitondering van een paar nachten in een woestijn en de mistige ambiance an Swakopmund. Het deed ons goed om een aantal zeer armen in Opuwo te helpen met eten, waarbij de blije reacties hartverwarmend waren. Het gevoel van ‘alleen op de wereld zijn’ heb ik vele keren gehad, zo weinig mensen kwamen we soms tegen en zo puur en ongerept is het land op veel plaatsen. Als je avontuurlijk bent ingesteld is Namibië, het land van de dapperen, zoals ze het hier noemen en in hun volkslied bezingen één voor op je bucketlist.