Aankomt in Buenos Aires. Een stad met veel gezichten

1 Maart. 

Ik heb nog nagenoeg een hele dag om hier door te brengen. Als  ik de gordijnen op doe zie ik dat het vooralsnog maar bij 1 dag lente is gebleven. Het regent en het uitzicht zie er wat mistroostig uit.  Dan maar eerst op het gemak ontbijten en een bad nemen. Als het daarna droger wordt heb ik nog een dagdeel te besteden. Ik neem de trein naar het stadscentrum. Aan mijn benen te voelen ga ik vandaag niet teveel kilometers maken. Met mijn gps-app van Geocaching volg ik enkele routes naar de ‘treasures/caches’ waardoor ik toch weer op plekjes kom in de stad die ik anders over geslagen zou hebben. (ik leg het hieronder uit wat Geocaching is). 

Aan het einde van de middag ben ik weer terug bij het hotel, relax er nog even tot aan de vroege avond en dan ga ik met de shuttle-bus naar het vliegveld. Daar drop ik mijn reistas bij de desk van Swiss-air, sta vervolgens weer te piepen bij de security en onderga ik een uitgebreide fouillering en scan, waar wordt vastgesteld dat ik nog steeds metaal in mijn lijf heb. Daarna is het een eind lopen en een stukje treinen naar Pier E, waar ik me vervolgens in de business-lounge van Swiss-air installeer. Een lekker wijntje, wat snacks en een uitgebreid diner helpen me de tijd te overbruggen tot dat ik rond 22 uur moet boarden. 

Bij de gate haal ik nog de verplichte stempel op mijn boardingpass voor de 1e controle van de douane van Brazilië om vervolgens aan boord te gaan. Voor het eerst vlieg ik business-class. Een heerlijk ruime plek voor mezelf, een tot bed toe verstelbare, comfortabele stoel en meer luxe. Ik kan het hier wel uithouden tot de andere ochtend als we zullen aankomen op het vliegveld in Guarulhos/São Paulo. Om middernacht, een gekke tijd voor mijn, op Europese tijd ingesteld lichaam, krijg ik een uitgebreid 2-gangendiner. Maar met de tijd wordt al ingespeeld op de lokale tijd van Zuid Amerika waar het 4 uur vroeger is. Na. Het eten en het poetsen van de tanden is het daarna de stoel instellen op bedstand en slapen.

Om 5.30 uur word ik gewekt door de crew van het vliegtuig. Ik heb nog nooit zo lang geslapen in een vliegtuig Het is ontbijttijden het is nog maar iets van een uur voor we gaan landen. 

Om 6.30 uur landen we en zet ik even later voet aan de grond in Brazilië. Afgezien van een groot bord São Paulo, een winkeltje met de bekende gele voetbalshirts van Brazilië en het uitzicht op bergen en op de wolkenkrabbers van de stad krijg ik weinig mee van dit land. Rond 9.00 stap ik weer het vliegtuig in voor een vlucht van iets van 3 uur naar Argentinië. Met een muziekje op en een ontbijtje aan boord kom ik deze tijd wel door. Daar aangekomen en na de Douane en het van de loopband halen van mijn reistas word ik opgewacht door iemand die door het hotel is gestuurd om mij op te halen. Eenmaal buiten word ik overvallen door de klamme hitte. Dat zijn we niet meer gewend. Tijdens de rit van 30 kilometer praten we met handen en voeten en mijn 10 woorden Spaans en zijn 10 woorden Engels. Al snel heeft hij het over Maxima, hun koningin, Johan Kroef, Maradonna, Messi en zijn voorliefde voor Riverplate, één van de voetbalclubs uit B.A. Hij laat met trots een grote tatoeage zien van de gewonnen bekerfinale uit 2018 met winst op de grote rivaal Boca Juniors. Ik hou wijselijk mijn mond er over, wetende dat ik morgen naar Boca Juniors ga. Aangekomen midden in de stad, bij mijn hotel Huinid Obelisco, check ik in en fris mezelf op. Even een lekkere douche. Het hotel ligt in het centrum en ik ga dan ook lekker op mijn gemak de omgeving bekennen. Direct word ik aangesproken of ik dollars wil wisselen. Normaal zou ik dat nooit doen, maar ik heb van diversen gehoord dat je wel het beste dollars kan wisselen en dat je dan een veel betere koers krijgt dan de officiële koers. Dit is ooit ontstaan doordat de mensen tijdens de steeds maar slechter wordende economie liever vertrouwden op dollars of euro’s. Officieel is het verboden, maar de overheid laat het toe. De officiële koers staat voor 1 dollar op ca. 840 peso en op straat kreeg ik 1000 peso. En als ik alleen briefjes van 50 dollar gehad had, dan was de koers nog iets beter geweest. Briefjes van 1 en 5 dollar nemen ze niet aan en 10 dollar maar mondjesmaat, zo leer ik al snel als ik ergens een kop cappuccino bestel. Ik ben een snelle leerling.

Ik wandel naar Plaza de Mayo een belangrijk plein in de stad, met een groot gedenkteken van de Argentijnse revolutie uit 1810, maar ook het plein waar nog steeds elke donderdag de Dwaze Moeders demonstreren met foto’s van hun geliefden bij zich die zijn verdwenen tijdens de dictatuur in de jaren ‘70-‘80. Het is zaterdag, dus zijn ze er niet, maar rondom het herdenkingsmonument van de revolutie is een ronde cirkel heen gelegd met grijze stenen en om de paar meter witte stenen die in de vorm van een hoofd met hoofddoek zijn gelegd, ter ere aan de Dwaze Moeders. Op het plein is ook een standbeeld met daarom heen een hek een daarom heen een glazen wand. Binnen die wand liggen allemaal keien met namen erop en datums. Die verwijzen naar de meer dan 100.000 doden door Covid en is een protst naar de regering die verantwoordelijk wordt gehouden door hun “slappe” beleid ten aanzien van de Covid.. Het is een erg indrukwekkend plein. En we zijn er nog niet, want aan het eind van het plein staat het roze paleis, Casa Rosada, het werkpaleis van de president en het paleis waarvan af het balkon Eva Peron het volk toesprak. Spontaan zing ik in mijn hoofd: Don’t cry for me Argentina. Ik neem de tijd om alle indrukken tot me te nemen en voel een soort van sereen gevoel bij de locals hier. Veel toeristen lopen alleen met de camera in de hand en hebben amper door welke zware geschiedenis hier is geschreven. Ik wandel nog door de Avenues die de straten in de stad symmetrisch doorkruisen tot aan het Plaza de Mayo. Het zijn straten met rijk bewerkte mondaine gebouwen.  Tot slot moet ik om bij het hotel te komen de Avenida 9de Julio oversteken, die om de paar autobanen een voetgangersstoplicht heeft. Dit is wel nodig ook met de 21 rijbanen brede straat. Het is dan tijd om ff de ipad er bij te pakken en het nieuws in de wereld te lezen. Ik heb begrepen van de mensen van het hotel dat men hier vaak pas na 21 uur gaan eten. Mijn lange reis vraagt echter om toch iets eerder te gaan en ik ga op advies van de receptionist naar  een goed steakrestaurant Chiquilin, wat maar 200 meter lopen is. In een entrourage met foto’s en filmposter van oude filmsterren uit de zwart-wittijd geniet ik even later van een boneless steak van 450 gram en een rode Malbec-wijn. Het smaakt voortreffelijk en naar misschien nog een keer hier eten. De uren reizen hebben er flink ingehakt en ik maak het dan ook niet laat. Morgen weer een enerverende dag op het programma Buenos Aires.

Uitleg Geocaching

Is een wereldwijd gespeeld GPS-spel waarbij er door heel de wereld, op soms heel bijzondere locaties ‘schatten’ zijn verstopt. Dat kan variëren van een heel klein kokertje, tot een kunststof doosje ( met daarin tenminste een logboekje, waar je je naam en datum en tijd van vinden invult) tot een foto-opdracht of een meervoudige cache. Aan de hand van het GPS-coôrdinaat waar deze cache geplaatst is, ga je er naar op zoek. Als je de cache gevonden hebt, log je deze in het account van de cache (met een berichtje en/of foto) en komt op de landkaart op de plek van de gevonden cache een lachsmiley te staan. Zo staan er al lachsmileys in Nederland, België, Sevilla, Praag, Indonesië, Thailland, Zuid Afrika, Namibië en nu ook in Zurich. Maar er komen er nog meer bij door heel de wereld. Het mooie van dit spel is dat je zo op plekken komt die je anders niet zou ontdekken, dat je soms ook leert van het verhaal erachter of waarom de cache is geplaatst (stuk historie, of info over een locatie)