Een barrière van speren

We zitten in het noordwesten van Kwazulu Natal, in het uKhahlamba Drakensberg Park. De zoeloes noemen dit ‘een barrière van speren’. De internationale naam is Drakensbergen (een Nederlands woord). De bergen zijn wel 250 kilometer lang en hebben een oppervlakte vn 243.000 hectare. Enorm dus en ook enorm indrukwekkend. Maar niet als we de gordijnen van de camper open doen. Waar we gisteren nog een mooi uitzicht hadden op een deel van het hooggebergte, kijken we nu tegen een muur van mist aan. De weersvoorspellingen voor vandaag zijn ook niet goed. Gisteren was het nog 40 graden en zon en vandaag zal het maximaal 10 gradenl, mist en regen zijn. Zo begint de dag dus ook. We hopen dat het in de middag beter zal gaan en gaan er deze ochtend wandelen op uit vanaf de camping. Door de steeds wisselende hoogtes is het toch best pittig lopen. Heel anders dan dat we thuis gewend zijn. De weg en het pad waarover we gaan loopt langs een watertje, onder aan een heuvel waar dagelijks vele mountainbikers of hikers hun trail lopen. Een groep textorwevertjes (gele vogeltjes die aan takken hangend bolvomige nestjes maken) zijn druk in de weer. Het broedseizoen komt er aan, dus alle hens aan dek. 

Leuk om deze groepen vogeltjes zo bezig te zien. Terug op de camping pakken we de camper om even verderop bij een complex te stoppen genaamd Thokosisa. Hier zou een informatiecentrum over de omgeving moeten zijn. Maar dat blijkt dicht te zijn. We informeren bij een dame van een winkeltje naar interessante locaties in de direct omgeving en waar Rock art te vinden is (muurschilderingen). Met een kaart laat ze een aantal plaatsen zien. Doordat het hier een hooggebergte is rij je hier niet zomaar van plaats naar plaats. De wegen houden op als de bergen te hoog worden en je eventueel te voet verder gaat (klimmen) en als je bijvoorbeeld een plaats 15 kilometer noordelijker of zuidelijker gelegen wilt bereiken, moet je eens stukje terug, naar lager gelegen gebied om vervolgens een andere weg te kiezen die ook weer een eindpunt bij een bergtop heeft. Zo ligt Giants Castle maar hemelsbreed 20 kilometer zuidelijker, maar moet je ca 80 km (deels over gravelweg) of 100 km rijden over asfaltweg om er te komen. Iets voor morgen wellicht.

Thokosisa is meer dan een verlaten infocenter. Er zijn winkeltjes met souvenirs en spulletjes gemaakt en verkocht door de lokale bevolking, is er een druk bezochte kledingwinkel en is er een restaurant en terras. Als wij er zijn is het parkeerterrein bijna vol. De meeste mensen hebben een lang weekeinde vrij (dinsdag is het heritageday/herdenkingsdag) en ook de scholen hebben vakantie tot 1 oktober.

Voor de lunch rijden we verder naar Waffle Hut, een ontspanning met natuurlijk wafels, maar ook met een pizzahut, midgetgolf, antiekzaak en een atelier met weefgetouwen, weefsters en kaarsenmaaksters. Na de lunch (wafel met gekruid gehakt en kaas?? en quiche met spinazie) is het weer er nog niet beter op geworden. Maar we willen toch wel wat van de Barrière van Speren meekrijgen en rijden terug, langs de camping naar Monk’s Cowl (monnikspij), zoals ze deze berg noemen. Het is maar 10 minuutjes rijden. We moeten wel een stuk klimmen met de auto om het parkeerterrein te bereiken en parkeren vervolgens in de mist. Bij het parkeerterrein staat een hut waar een beschilderde dame in kledij van de Zoeloes, gezeten op de grond in een hoekje, allemaal gevlochten mandjes verkoopt. We kopen een mandje en als toetje mag ik foto’s maken van deze kleurrijke dame. 

Bij de entree van het wandelgebied laten we onze wildcard zien die we hadden aangeschaft in Nederland. Met deze kaart kom je niet alleen binnen bij de wildparken van Sanparcs, maar ook bij alle natuurparken van KZN. Het enige wat we moeten doen is onze gegevens in een register noteren met ook ons telefoonnummer. Ook moet je aangeven welke route je van de kaart gaat lopen. Zo weten ze altijd wie er in dit park loopt en mocht je niet terugkeren, kunnen ze gericht naar je zoeken. We trekken de bergen in. Al snel blijkt dat mijn bergklimconditie toch niet zo heel erg hoog is. De verzuring in mijn bovenbenen is er al snel. Maar de frisse lucht met veel zuurstof helpt me om door te gaan. Het uitzicht beperkt zich tot een eerste deel van de berg, die het dichtst bij ligt en door mist. Hele dichte mist. Zo lopen we ongeveer anderhalf uur, passeren een waterval, de Crystall falls en blijft het bijna aan één stuk door klimmen.we bereiken een plateau waar je normaal gesproken een mooi uitzicht zou hebben, maar het is mist, mist en mist. 

We vervolgen onze weg langs hoge overhangende rotshellingen tot bij de top van deze berg, genaamd ‘de Sfinx’. Dan moeten we weer terug, dezelfde route. En als we dan op het eerder genoemde plateau komen, gaat de hemel als het ware net open. De mist lost op en de imposante berghellingen en rotsformaties komen te voorschijn. Ik had al gelezen dat de Drakensbergen mooi zouden zijn, maar in werkelijkheid is dat ook zeker zo. Groene glooiende hellingen worden afgewisseld door stijle rotswanden en dat tot in de verste verte aan toe. Dan heb je ineens door hoe klein je bent en hoe enorm machtig deze bergen zijn. Van dit uitzicht kan je uren genieten. Dat zit er helaas niet in, want het park sluit om 18 uur en we willen voor het donker het park uit zijn. De hele terugtocht verder is in een decor van deze bergen met onmetelijke uitzichten. Als we na ruim 3 uur terug bij het vertrekpunt zijn hebben we veel mooie beelden opgeslagen maar zijn ook mijn benen toe aan ontspanning (zeker voor een deels gehandicapte als ik, is dat hard nodig). Morgen zal ik wel overal spierpijn hebben, want het begint nu al. De terugreis van maar 6,5 kilometer laat ook veel meer van het landschap zien dan dat we vanmorgen hadden. Aan alle kanten zie je berghellingen en dalen. Wij dalen af naar Cmapagne Valley, waar onze camping is gelegen. Daar aangekomen gaan de beentjes omhoog, het drankje in de hand en uitrusten maar. We hebben een eerste indruk gekregen van dit ruesachtige berggebied.