Giants Castle

Hemelsbreed ligt Giants Castle maar iets van 30 kilometer zuidelijker dan wij zitten, maar over de weg is het iets van 120 kilometer. Dat komt in eerste instantie doordat de wegen naar een bergtop leiden en als je naar een andere bergtop wilt, moet je eerst een stuk terug en dan noordelijker of zuidelijker om dan weer een weg te nemen naar de bergtop waar je heen wilt. En dan zijn er ook nog wegen die van asfalt overgaan in gravel. Met de 4x4 had dat geen enkel probleem opgeleverd, maar men heeft ons uitdrukkelijk verzocht om met de camper geen gravelwegen te nemen. Dat betekent dat je nog verder omrijdt. De 120 kilometer leggen we af in bijna 3 uur!!. De 2-baanswegen zijn hier vrij smal en continu rijd je voorbij nederzettingen en lopen er veel mensen op straat en ook koeien, geiten en soms een paard nemen graag de weg in beslag en laten je stoppen. We rijden via loskop zuidelijker. Loskop is een vrij grote nederzetting met huisjes, hutten, krotten en heel veel mensen. We zien voor ons een paar zwaailichten en mensen op straat bij elkaar staand. Als we dichterbij komen zien we dat er een soort kerkdienst gaande is. Een geestelijke staat midden in een kring die gevormd wordt door mannen en vrouwen in nette kleding. De politie zorgt voor de veiligheid van deze groep mensen en leidt het verkeer om hen heen. Zo worden ze niet overreden. Het weer onderweg is niet echt best. De thermometer daalt naar 7 graden, de lage bewolking zorgt voor nattigheid en de mensen die we zien, zijn gekleed in warme winterkleding met laarzen gemaakt van dierenhuiden en als ze die niet hebben zijn ze gehuld in dekens. Het lijkt wel winter. Even heb ik het idee om om te keren en terug te rijden naar de camping, maar nu we al zover zijn en we hier misschien nooit meer gaan komen rijden we door. Het is al na 12 uur als we bij Giants Castle, Maloti Drakensbergen Park Heritage Site aankomen. Een door KZN gemanaged park. Ook hier komen we binnen door onze Wildcard te laten registreren. Bij de receptie zeggen we dat we hier de Rock Art van de Sanbeolking willen zien. Dat kan hier door met een gids naar de maincave te gaan. Deze houdt hier een rondleiding. Hioervoor moeten we ongeveer 2 kilometer lopen door het park, voornamelijk bergopwaarts. De dame van de receptie zegt ons dat als we nu meteen gaan lopen, we nog net met de eerstvolgende rondleiding mee kunnen. Anders moeten we een uur extra wachten. Nog vermoeid van de bergwandeling van gisteren, beginnen we aan de wandeling. De verzuring slaat hier ook te snel toe, maar we halen de ruim 2 kilometer net voor de klok van 1 uur en bereiken een punt in het berglandschap waar de gids ons zal komen ophalen. We moeten zelfs nog even wachten op onze gids. Als hij gearriveerd is, vraagt hij aan ons of we maar met z’n tweeën zijn. Hij had misschien gehoopt op meer bezoekers en dus een grotere fooi. We moeten een klein stukje klimmen om bij een grote overhangende rots te komen die de entree vormt van een grote grot. De uKhahlamba bergen is rijk aan grotten met Rock Art (schilderingen op rotsen) van de San bevolking die ze ook bosjesmannen noemden. Zij leefden hier van ca. 5.000, jaar geleden tot de 19e eeuw. De tekeningen laten vele elanden zien en ook mensen en ook een paar andere dieren, zoals de luipaard en de miereneter. De eland vormt het belangrijkste dier in de San wereld. Om een man te zijn, moet je een eland gedood hebben en ook in de geestelijke wereld van de Shaman speelt de eland een belangrijke rol. Op de muurschilderingen staan ook een wezen bestaande uit een half mens en half eland. Deze mythische figuur is in de San-wereld de perfecte combinatie van kracht en wijsheid. Op de muurschilderingen staan verder een dame die haar baby toont aan haar familie (een beetje fantasie moet je wel hebben om alles goed te zien, maar de gids vertelt het met overgave) en een groepje mannen die gaan jagen. Om alles een beetje te illustreren hebben ze een aantal mensfiguren opgesteld die op ware grootte van die tijd zijn geboetseerd. De mensen waren destijds maar ca. 1,5 meter groot. We zien 2 van de ca. 400 grotten in dit deel van de Drakensbergen. De andere grotten zijn niet toegankelijk. Na dit bezoek gaan we verder met de bergwandeling. We lopen langs Rock 75. Ook hier zijn de sporen van de oorlogen van ruim 100 jaar terug te vinden. Een regiment van het 75e bataljon van de Engelsen heeft hier 4 maanden in het dal gebivakeerd en ervoor gezorgd dat de rivier niet geblokkerd zou worden en de boeren geen water meer zouden hebben. Als eerbetoon is er een monument gemaakt van een grote rots, genaamd dus Rock75.

Terug bij het vertrekpunt, genieten we van een lunch en dan heeft ook de zon een gat in de wolken geslagen en kunnen de trui en jassen uit. We rijden dezelfde lange weg terug langs de vele Zoeloedorpjes waar de mensen het maar vreemd vinden dat een camper hier door hun plaatsjes rijdt. Zwaaiend of starend rijden we aan de vele kleurrijke mensen voorbij. En als we stoppen langs de weg bij een gravelvoetbalveld waar 2 teams aan het voetballen zijn, hebben alle supporters geen oog meer voor de wedstrijd, maar alleen voor ons in de camper. Even verderop stoppen we bij ene groepje kleurrijke dames. Ze hebben zich speciaal gekleed voor de Heritageday/herdenkingsdag. Als ik vraag of ik hen mag fotograferen, gaan ze gewillig voor de camera staan en laten zich graag fotograferen. Na weer een rit van 2,5 uur zijn we weer terug en eten we bij Thokozisa, de community op 12 kilometer van de camping, waar we gisteren ook even waren op zoek naar een informatiecentrum. In het donker rijden we terug naar de camping.

We hebben een indrukwekkende natuur gezien, met vele prachtige vergezichten, bijzonder grottekeningen en ook hebben we weer een inkijkje gehad in het leven in Zuid Afrika, wat voor velen nog lang niet over rozen gaat.