Boca Juniors, here we come

3 maart

Het was een warme nacht en de airco was echt nodig. Ik heb een kamer waar ik niks van het straatgeluid hoor en dat toch in een levendige straat in het centrum. Met een ontbijtje in mijn maag ga ik de stad in. In tegenstelling tot gisteren is er een strakblauwe hemel en de temperatuur loopt al flink op. Het is zaterdag en de toch al levendige stad is volop in beweging. Ik heb gelezen over een gezellige wijk op loopafstand waar op zaterdag de oude geplaveide straatjes het decor vormen van talloze marktkraampjes. Tegen 10 uur ben ik daar en de markt begint op gang te komen in de straat Defensa. De meeste kraampjes zijn van kunstenaars, edelsmeden, en handwerklieden. Schuifelend loop ik tussen de mensen door om uiteindelijk op het Plaza Dorrego te komen. Het blijkt ook nog eens een jaarlijks buurtfeest te zijn (Levensgrote kartonnen poppen van Maradonna en Messi geven dit aan. Ook het hele plein staat vol, maar dan met antiek en prullaria. En vanuit alle kanten ruik je dat de barbecues aan staan en proef je het vlees en de kruiden als het ware vanuit de lucht. Ook de overdekte markt in de straat, met vele standjes laten je doen watertanden van het vele lekkers wat er vers bereid wordt. Vlees, empanada’s, pizza’s, taart en nog veel meer lekkers. Met een verse, goedgevulde empanada is het leuk mensen kijken op een bankje op het plein. 

Ik vervolg mijn wandeling en ga naar een andere wijk. De voormalige haven achter het Plaza de Mayo die helemaal verpauperd was is omgetoverd tot een hele trendy wijk met hoge flats/wolkenkrabbers, veel restaurantjes, barretjes en een mix van moderne architectuur en verbouwde oude fabriekshallen. Hier kan je fijn wandelen langs de mooi aangelegde kades. Het is nog een stukje teruglopen en weer maak ik vandaag de nodige kilometers, maar ik moet terug naar het hotel om met voor te bereiden op de avond. Even opfrissen en het blauw-gele shirt van SVOD’22 (wat ik meegekregen heb, met de voorwaarde dat ik een paar foto’s maak en doorstuur) wat ook de kleuren van Boca Juniors zijn. Ik heb een kaartje voor de wedstrijd van vanavond Boca Juniors - Belgrano. Dat heb ik kunnen bewerkstelligen via LandingpadBA. Zij hebben met een aantal seizoenkaartenhouders een afspraak dat als zij niet gaan, ze hun stoelen (lidmaatschapskaart) mogen verhuren. Hier zijn alle plekken van seizoenkaarthouders en je staat minstens 7 jaar in de wachtij om in aanmerking te komen voor een seizoenkaart. Als er tenminste één vrij komt, want de kaarten gaan vaak over van ouder op kind en zo kom je er toch nog slecht tussen. 

We worden rond 16.00 uur verwacht in Pizzeria ‘El Quartito”, een heel goed bekend staande pizzeria, wat wel is aan te zien aan de lange wachtrij buiten. Wij, de supporters van vandaag die ook buiten staan, worden langs de wachtrij meegenomen naar een apart zaaltje. De groep is aangegroeid tot iets van 40 mensen die mee gaan. Met literflessen bier, empanada’s en pizza’s krijgen we een voetbalmaaltijd. Drink genoeg bier, des te harder ga je meezingen in het Argentijns, ook al ken je de taal niet. We passen ons snel aan aan de gewoontes. De groep waar ik bij ingedeeld ben bestaat uit een Nederlands, Duits en Australisch stel, een Italiaanse en 2 mannen uit Engeland. Er ontstaan leuke gesprekken, over voetbal, welke stadions iedereen bezocht heeft over de wereld en over de reis waar de meesten mee bezig zijn. We hebben alle tijd, voordat we richting het stadion gaan, om te kletsen en onze ‘begeleider” Santiago, maar noem me maar James, vertelt veel over zijn adoratie voor Boca en steekt voortdurend de draak met River Plate. (The Frozen Chicken noemt hij ze en het stadion is een chickenfarm). We krijgen een korte briefing over de planning en daarna gat het los met liederen over Boca. We moeten alvast in de stemming komen. Y dale wordt ons ingeprent om te roepen naar de spelers op het veld. (het betekent letterlijk: “Geef alles”).  Zelfs in deze setting voel je al meteen dat ze blauw-geel bloed door de aderen hebben stromen.  Als het tijd is om naar het stadion te gaan met busjes krijgen we nog een aantal instructies. Zo zullen we een stukje van het stadion parkeren en vandaar gaan lopen naar een meeting-point. (De ijssalon op een hoek van een straat, die alleen goed is als meeting-point vanwege de locatie, maar het smerigste ijs blijkt te verkopen.  Daar moeten we na de wedstrijd verzamelen. We krijgen in de bus allemaal een seizoenskaart van een supporter. Vandaag ben ik Oscar Alberto Perez. (Dank je Oscar voor je stoeltje). We krijgen instructies om door 4 controleposten te komen. Eerst met het pasje, vervolgens de fouillering, daarna de identiteitscontrole, waar je (alleen een kopietje van je) legitimatie moet tonen en niet de seizoenskaart (want anders word je meegenomen en heb je wat uit te leggen) en vervolgens nog eens een kaartjescheck. We hebben allemaal individuele plekken verspreid in hetzelfde vak, maar in het stadion, kunnen we een man met een klein postuur, luisterend naar de naam Cesare en met op zijn hesje 770 erop, aanspreken en zeggen dat we door Nacho gestuurd zijn. Hij kan dan plekken wisselen met andere supporters (hij kent de echte allemaal), zodat we meer bij elkaar zitten. Met een klein groepje spreken we af en zo blijven we ook en beetje bij elkaar. Safety first. Bij het stadion, wat geheel geel-blauw is geschilderd, is het al een beginnend feest met roepende en zingende supporters. We komen de checks door en ik krijg alleen de vraag of ik toch geen aansteker bij me heb. Want ja daar kan je mee gooien. Het is nog een klein uur tot de wedstrijd als we in het stadion zijn. Cesare is snel gevonden, ondanks zijn geringe lengte en hij zorgt ervoor dat we niet te ver uit elkaar zitten. Supporters vragen meteen of we een aansteker hebben, Niet om te gooien, maar de regels van rookverbod lappen ze hier massaal aan hun laars. Ook hebben ze drank binnen gekregen (daar zullen ze wel afspraken over hebben ;-). Wat ze drinken is Cola met een soort vermouth, wat het bitter maakt. Het lijkt me een smerige combinatie, maar ik had het voor de pizzeria ook al gezien. Ze hebben een lege 2-liter colafles, een volle colafles en een fles vermouth. Ze snijden van de lege fles de hals eraf, gieten er vermouth in en herhalen dat met de andere half lege colafles. Zo lopen ze met drank rond. 

We zitten vlak bij de harde kern van Boca. Zij zitten achter het doel en hebben het hele vak volgehangen met spandoeken, vlaggen, grote linten en trommels en ze zijn al volop aan het zingen. En dat zal de hele wedstrijd zo blijven. Het hele stadion hangt vol met spandoeken. Zoveel heb ik er nog nooit gezien. Als de spelers van de tegenstander opkomen, worden ze verwelkomd dooreen striemend fluitconcert. Overigens zijn er geen uitsupporters. James zegt hierover: ‘Wat hebben ze hier te zoeken. Ze zijn onbelangrijk en zo hebben we meer plek’. Het blijkt dat in geen enkel stadion supporters van de tegenpartij zijn. Ook het omroepen van de namen van de spelers is apart. Zo worden luidkeels de spelers van Boca aangekondigd en slaat men de tegenpartij over. Who cares, is de reden, volgens James. Na de warming-up en als de spelers terug het veld opkomen, is er vuurwerk vanaf het veld en gaan er vanaf het veld ook gele en blauwe rookbommen af. Dit is vanuit de club gedaan en niet de supporters in de vakken. Het gezang zwelt weer aan en als de wedstrijd begint wordt er voortdurend geroepen, gescholden na overtredingen door de tegenstander en ‘foute” beslissingen door de scheids. Een groot deel van de supporters achter het doel ziet total niks van de wedstrijd, door de vele spandoeken, maar ze komen ook niet voor het voetbal. Ze komen om te zingen en te dansen. En de liederen gaan over Boca, maar het zijn ook liederen over River Plate, met teksten vol met verwensingen. En dan is Rover Plate niet eens de tegenstander. Maar alles om River Plate te vernederen. He hoort het tenminste ook op t.v. De 1e helft is slecht en het is een draak van een wedstrijd tot dan met een 0-1 achterstand. Maar de Boca-fans laten zich na die tegenslag van het doelpunt alleen maar harder horen met zingen. Als er iets fout gaat, gaan ze nog fanatieker aanmoedigen. In de rust heeft iedereen wel zijn analyse en krijgt de terug gekeerde sterspeler die in 4 wedstrijden pas 1 keer gescoord zou hebben (Edson Cavani) de volle laag. In de 2e helft is Boca wel aan het voetballen en is het uitgerekend Cavani die scoort. Even later maakt hij ook de 2-1, maar de Var moet uitsluitsel geven, omdat de grensrechter had gevlagd voor buitenspel. De cameraman zit schuin boven ons en wordt door velen aangesproken wat hij ziet op zijn beelden. De man blijft echter onverstoord  en reageert nergens op. De Var beslist in het voordeel van Cavani en Boca. En het wordt de wedstrijd van Cavani. Hij maakt daarna een  zuivere hattrick vol, zie de link hieronder en krijgt kort voor tijd een publiekswissel. En iedereen is het er over eens: Wat zijn ze blij dat Cavani is terug gekeerd. Hij is zo goed. Hij krijgt een staande ovatie en wordt hartstochtelijk toegezongen. Dat de wedstrijd eindigt in 3-2 komt meer door het niveau van verdedigen dan door mooi uitgespeelde acties. Het is mooi dat Boca heeft gewonnen, maar voor mij was het intense sfeertje absoluut het meest indrukwekkend. Het was bijzonder gaaf om hier bij te kunnen zijn. Na de wedstrijd hebben we de ijssalon gevonden door de mensenmassa heen en even later, als we compleet zijn, wurmen de busjes zich door het verkeer terug. We staan meer stil dan we rijden, maar uiteindelijk komen we weer op de plaats van bestemming. Aangekomen in het hotel is het nog even snel de foto’s terugkijken en de filmpjes en dan is het al middernacht als ik mijn bedje op zoek. Dit was een bijzonder gaaf intermezzo, als tussendoortje van mijn reis.

Goals van Cavani. (Geluid zou ik aanzetten)

   (https://www.tycsports.com/boca-juniors/el-gol-de-penal-de-edinson-cavani-para-boca-ante-belgrano-id568435.html