Hop on, hop off door Buenos Aires

De clubliederen van Boca Juniors hebben vannacht in mijn hoofd behoorlijk nagedreund en helemaal uitgerust word ik niet wakker. Maar wat geeft het. Ik heb een bijzondere avond mogen beleven, waar alles passie voor Boca Juniors overweldigend was evenals de haat voor River Plate.  Vandaag is mijn laatste dag Buenos Aires en er is nog zoveel te zien. Mijn voeten die me al vele kilometers hebben gebracht in de stad, krijgen wat hulp, doordat ik vandaag met de Hop on, Hop off-bus door de stad ga. Maar eerst ga ik nog wat geld halen. Ik doe het dit keer anders en nog veel beter dan wisselen op straat. Ik heb de app van Western Union (W.E.) gedownload. Daar kies ik voor geld transfer, typ het bedrag in en kies voor de optie cash ophalen. Via de app wordt er van mijn betaalrekening geld gestort en krijg ik een code op de app. Ik wandel naar een vestiging van W.E. Wacht op mijn beurt in de rij met mensen die hetzelfde doen en ontvang mijn geld. De koers is een stuk beter. 1.149 peso voor 1 euro omgerekend. Met een pak briefjes (344 stuks) van 500 peso heb is er geen plek in de portemonnee. Met houdt hier vaak de pakketjes met elk 50.000 bij elkaar en geeft het ook als pakketjes uit. Voor mij is het beter om contant af te rekenen als ik wat koop, ivm hoge transactiekosten voor de Credit Card en geld opnemen met de credit-card is al helemaal een duur geintje, omdat je maar kleine bedragen tegelijk kan opnemen en je daarnaast hoge bijkomende transactiekosten hebt.

Dan stap ik op de bus. Het eerste deel blijf ik zitten, want dat heb ik al lopend gedaan. Mijn eerste stop is in de wijk Boca en dan met name aan het water in het stratendeel Caminito. Er stappen niet veel mensen uit, maar ik wil dit deel zien en dat blijkt een goede keuze te zijn. Boca betekent overigens monding en zo aan de monding van de rivier is dit stadsdeel ontstaan en Caminito is meer een open lucht straatmuseum. Er is me verteld dat het overdag veilig is om in het deel Caminito te verblijven, maar dat ik niet buiten dit deel moet gaan en in de avond zou het er ook hier niet veilig zijn. 

Caminito is een wijk met kleurrijke geschilderde huizen. Het blauw en geel is sterk aanwezig, maar ook groen en steenrood maken het een bont geschilderde wijk. Zonder dat ik het van tevoren wist, kom ik in een heel gezellige, sfeervolle wijk, waar aan het begin, aan het water een gebouw staat met een groot spandoek erop met Lo del Diego. Als ik dichterbij kom, zie ik op het bordes op de 2e verdieping een levensechte pop van Diego Maradona staan in een shirt van Boca Juniors, een ketting met een kruis erop, een legerpet op, zoals Fidel Castro, de president van Cuba om bekend was en met een sigaar in zijn mond. Diego kijkt over de mensen heen en lijkt het volk te willen toespreken. Ik wordt naar binnen gevraagd en men vertelt me dat dit de enige officiële Maradona-shop is, waar je ook wat kan drinken en wat tevens een museum is over de legende. Ik wil hier wel even rondkijken maar bestel eerst een cola. Doordat ik geld uitgeef, krijg ik ook toegang tot de verdiepingen waar allemaal kamers zijn ingericht met foto’s, schilderijen van Maradona en replica’s van bekers en shirts. De verering voor deze sterspeler van weleer is gigantisch. Maradona is god. Meer nog dan Messi, want Maradona is Boca, hij is één van hen. 

Even verderop klinken in de straten de tonen van tangomuziek. Hier beginnen ook de terrasjes, want eten doe je op straat. La Perla de Caminito (de parel van Caminito) is zo’n sfeervol café met groot buitenterras. Een stel is aan de tangodans begonnen voor de ingang. Verderop in de straat zijn er meer mensen bezig met de tango en het zorgt voor een gezellige sfeer. Bij een volgend kleurrijk hoekpand (cafeetje) staat een rij mensen te wachten. Het is een smalle gevel en je kijkt er aan beide zijden langs als je er voor staat. Op het bordes van de verdieping staat een replica van Messi die de wereldbeker aan de mensen toont. 

De rij mensen staan te wachten om voor de ingang van het gebouwtje een foto te maken met boven hen Messi. En ook mannen in pak met hoed en vrouwen in een tangojurk staan mensen te lokken om met hen op de foto te gaan voor de ingang. Ik ga er op het terras zitten en bestel een biertje en heb een topplek om mensen te kijken. Het biertje schenken ze alleen halve liters, maar het smaakt best in de warme zon. Na de 2e, want op één been kan je niet lopen en omdat ik best lekker zat in het zonnetje wandel ik nog een tijdje rond en krijg ik trek door de lekkere geuren van geroosterd vlees, paprika’s en maiskolven. Bij één van de restaurantjes neem ik plaats en hoe kan het ook haast anders bestel ik …. Een steak. 

Het is al een eindje in de middag als ik weer op de bus stap. We rijden langs de haven waar ik gisteren geweest ben en verder door de wijken Retiro, Recoleta en Palermo. Elke wijk heeft weer een eigen gezicht. In Palermo bekijk ik enkele delen van de wijk, die door immigranten (soms uit vrije wil en soms gedreven door oorlogen in hun eigen land), een eigen karakter geven. De Italiaanse enclave hebben huizen in hun stijl gebouwd en de meeste indruk maakt de Armeense wijk. Deze mensen hebben hun land gedwongen verlaten en hebben hier een nieuw bestaan opgebouwd. Een deel van de wijk hebben ze ingericht als parkje met speelvoorzieningen en een plek waar men samen komt. Ik begrijp van de locals dat het voor de gehele wijk een geliefde plek is geworden om naar toe te gaan. 

Ik neem de bus weer, die de route terug voert naar het vertrekpunt. Maar eerst stap ik nog een keer uit in de wijk Recoleta. Ik wandel naar het gedenkbeeld ter nagedachtenis aan Eva Peron. Als ik niet via de oortjes van de hop on, hop off bus had gehoord dat dit monument er was, had ik het zeker niet gevonden. In de wijk Recoleta is ook de Recoleta Cemetry, de begraafplaats met de luxe graven en mausoleums. Het lijkt erg op Père Lachaise in Parijs. Vanzelfsprekend bezoek ik het graf van Eva Peron (Maria Eva Duarte de Perón). Het is het familiegraf van de familie Duarte. Geheel in het zwart natuursteen met diverse plaquettes er op sta ik en velen anderen even stil bij dit bijna bedevaartsoort. De één bidt er, de ander raakt het graf aan, anderen stoppen een bloem tussen de spijlen en iedereen maakt foto’s. Er zijn nog veel meer indrukwekkende graven en mausoleums van belangrijke families of personen, maar helaas ken ik de Argentijnse geschiedenis niet echt. De begraafplaats heeft we een soort een serene rust, over zich. Het blijft apart om deze locaties te bezoeken.  Ik laat het allemaal een beetje tot me inwerken. Vanaf de begraafplaats loop ik een paar kilometer terug naar het hotel. Toch nog even wandelen. Ik begin de stad een beetje te snappen.  Ik bedenk me dat ik een hotel heb midden in het centrum en alles ligt vanaf daar op loopafstand, maar als je veel wilt zien in een paar dagen, dan loop je veel kilometers. Ik zit al boven de 45 kilometer in deze 3 dagen. ‘s-Avonds zoek ik een restaurantje op, wederom kort bij het hotel. Men weet in Buenos Aires als geen ander hoe men vlees grilt. 

Morgen heb ik mijn vlucht naar Ushuaia en ben ik naar El fin del Mundo (het einde van de wereld).