Swakopmund

We hebben de mogelijkheid om te ontbijten in het restaurant van de camping. We maken er gretig gebruik van. Lekker gebakken eieren, toast, een soort filet americain, vers fruit, vers geperste sap en koffie en thee. En trouwens nog veel meer. Na het ontbijt is ons plan om naar Pelican Point te gaan. We hadden het plan om te gaan kanoën in zee tussen de zeeleeuwen maar de zee is met golven van een paar meter te hoog te ruw. Er gaat geen kano of plezierbootje uit. We rijden naar Walvisbay, wat een echte havenstad is met diverse werkeilanden, zeeslepers en grote schepen voor de kust en havenkranen die we uit Vlissingen-Oost kennen op de kades. Walvisbay is niet een stad waar je lang zal blijven, maar de omgeving erom heen is prachtig. Lagunes met duizenden roze flamingo’s en andere watervogels zijn een enorm contrast met de havenactiviteiten ondanks dat deze zo goed als naast elkaar liggen. We rijden de stad verder zuidwaarts uit en komen in een parkachtige omgeving met bijzonder mooie huizen, aan een groen park, grenzend aan een baai. Dat is dan toch weer heel anders dan de stad zelf. We rijden verder de stad uit langs de lagunes en een groot gebied van zoutwinning. De roze gloed over de zoutbassins blijven telkens toch weer verbazen. De weg gaat over in een bezand pad en dan rijden we op een hele lange landtong. Na een aantal kilometers rijden, met aan beide zijden laag staand water waar nog eens vele flamingo’s staan te filteren wat ze opvissen stopt de weg en zijn we bij een laag duingebied en strand. Je kan eventueel proberen met je 4x4 verder te rijden, maar men waarschuwt: We komen je niet bevrijden als je vast zit. Wij kiezen er voor om te gaan lopen. We zien op enkele honderden meters afstand een groep zeeleeuwen liggen op het strand. We kunnen ze vrij kort benaderen zonder dat ze verschrikt wegwaggelen. De groep bestaat uit zo’n 30 zeeleeuwen, waaronder 1 pup, maar die zal het niet overleven. De zeeleeuwen kijken er amper naar om en als ze van plaats verschuiven, laten ze het liggen. Helaas wordt zo’n pup voer voor de meeuwen en de jakhals. Het is een koude ochtend met harde wind en we laten de beesten dan ook na een tijdje naar te hebben gekeken voor wat het is en lopen terug naar de auto. Onderweg terug zien we diverse skeletten van zeeleeuwen die hier hun laatste adem hebben uitgeblazen en een maaltijd zijn geweest voor de rovende dieren. We rijden terug naar Swakopmund, parkeren de auto bij de camping en gaan de stad verder verkennen. Het is een leuke stad met kleurrijke gevels in Art deco stijl. Vele gebouwen stammen uit begin 1900, toen de Duitsers Swakopmund tot een stad maakten. De namen van de straten en op gevels getuigen hiervan en ook de Beierse invloeden met vakwerkhuizen zijn kenmerkend voor de Duitse stijl. Op een sfeervol terras nuttigen we een verlate lunch met Windhoekbiertje erbij. Hier hebben ze ook Wifi en ik ga op zoek naar caches van Geocahcing, het ontdekkingspel wat men over de hele wereld speelt met GPS-coördinaten. Ik zien een paar caches in de stad en 1 is er zelfs op maar 30 meter van ons vandaan. Die gaan we natuurlijk zoeken. Na enig speurwerk zie ik bij een houten pop staan. Dit is een Tate Kulu. Dat is de naam in het Oshiwambo (lokale taal) voor oude man die gerespecteerd dient te worden. Op zijn hoed zit een zakje geplakt en daarin zit de cache. De dame van de winkel, die meedoet in het spel, haalt de cache eraf en neemt ons mee in haar winkeltje. Daar haalt ze het logboekje uit de cache en wij vullen onze gegevens in. De hartelijke dame vertelt honderduit over haar stad, geocaching, haarzelf en over haar winkel. Zoals veel ondernemers heeft de winkel een soort traliehek bij de entree. Teveel jonge arme diefjes lopen te bedelen of nemen spullen weg om ze te verkopen. We nemen afscheid van haar en vervolgen onze weg. We scoren nog een 2e cache die ook in het logboek gaat op internet.  Voor de rest is het min of meer een rustdag. We eten in een restaurant en blijven er wat langer zitten. Het is buiten ondertussen behoorlijk koud geworden.