Pandagaran via authentiek boerendorpje

Vandaag vertrekken we naar Pandagaran aan de zuidkust van Java. Het is gelegen aan een lang strand en bekend om de Green Canyon en hoge golven om te surfen. Deni is rond 8 uur bij onze homestay en we beginnen aan een flinke reisdag met de auto. Hij wil ons zijn dorpje laten zien, wat op onze route ligt. En als we het goed vinden gaan van daar ook zijn vrouw en kinderen mee. Graag laat hij hun de zee zien. De auto met 3 rijen stoelen is groot genoeg en wat ons betreft is het prima. Het dorpje van Deni ligt in de buurt van Garut en heet Kampung Cijaringao. Vanaf de route die we rijden gaan we om er te komen een smalle straat op, in een dorpje voor dat van hem. Hier kunnen 2 auto’s net langs elkaar passeren. Het ziet er erg landelijk uit. Hoe verder we komen hoe smaller de weg wordt, die overgaat in een betonnen pad. Bij het dorpje aangekomen moeten we de auto laten staan om het laatste stuk te voet te gaan. Het betonnen pad, wordt een betonnen paadje en naarna een kleipad. Dan zijn we bij he thuis van Deni. Voor onze begrippen is het een woning in aanbouw met muren die nog afgewerkt moeten worden, een vloer van beton en een dak van golfplaten. Maar Deni is er best trots op en we zijn blij voor hem da thij dit heeft kunnen kopen. Zijn vrouw en kinderen zijn thuis en zo krijgen we een inkijkje in zijn leven. Het huis heeft een hoek met zitmeubelen, een eenvoudige open keuken en een hoek met een bank, maar waa rook de scooter staat. Verder is er een slaapkamer, een van-alles-en-nog-wat-ruimte. Hier woont Deni met zijn gezin (6 personen) en zijn schoonmoeder. 

Onze komst is al vooruitgesneld, want diverse dorpelingen komen ons begroeten en kijken naar blanke mensen. We horen van Deni dat velen van hen nog nooit buiten de dorpen zijn geweest en nog nooit blanke mensen hebben gezien. Maar wat ze allemaal wel hebben is een mobieltje. En eerst in het huis van Deni willen alle nieuwsgierigen op de foto met ons en als we later een wandeling door het dorpje maken gebeurt dat zo ongeveer ook bij elk huisje. We laten het maar gebeuren. Zelf maken we ook foto’s van de kleurrijke bewoners van de kampung. Men is allemaal heel vereerd dat we hen begroeten of een praatje maken. We hadden het voornemen om bij een tussenstop naar Pandagaran langs te gaan bij Kampung Naga, wat volgens google een authentiek dorpje is waar men nog leeft zonder moderne technieken, maar waar ik uit reviews lees dat het wel commercieel geworden is. Dan is dit dorpje Cijaringao voor mij toch meer het echte plattelandsleven. 

We worden uitgebreid uitgezwaaid als we met z’n 8en vertrekken en onze weg vervolgen. Doordat we erg veel langzaam verkeer onderweg hebben (vele zware vrachtwagens die kruipend de berghellingen oprijden) komt onze verwachte aankomsttijd verder naar achteren te liggen en zullen we net voor donker aankomen. Ons meereizende gezin besluit om toch niet helemaal mee te gaan maar in Tasikmalaya uit te stappen en bij familie langs te gaan. Alleen de oudste zoon van Deni van 10 wil verder mee. 

We stoppen onderweg nog voor een lunch bij een Indonesische warung, waar blijkbaar ook nooit westerlingen komen. Ook hier zijn we weer het gesprek van de middag. Het is al tegen 5 uur als we Pandagaran bereiken en we aankomen bij Mini Tiga Homestay, een blijkbaar erg bekende homestay voor backpackers. In traditionele stijl is hier een houten gebouw met op de begane grond een grote, deels overdekte ruimte/buitenplaats met sfeevolle tafeltjes, bankjes, barretje en koelkast met koude drankjes (inclusief Bintang). Het heeft in Pandagaran de laatste dagen hard geregend en op de begane grond zijn een paar kamers die dagen ondergelopen. Ik kies een iets duurdere kamer op de verdieping. Zo krijgen we in ieder geval geen natte voeten. We maken kennis met andere backpackers (Belgen en een Francaise). Daarna willen we wat eten in het plaatsje en geld pinnen. De eerste pin-automaat blijkt leeg. De 2e in de Indomarket (minisupermarktje) idem. Deni komt hier toevallig ook met zijn zoon om nog wat in te slaan voor de terugweg als hij ons vraagt of hij kan helpen. We vertellen dat we willen pinnen maar dat de automaten leeg zijn. Hij brengt ons met de auto naar een pinautomaat verderop (want het is beginnen met regenen). Maar ook pin 3 en 4 zijn leeg. Bij de volgende, het plaatsje al weer uit hebben we wel geluk. Het is dan als rond 7 uur als we weer afscheid van hem nemen. Deni moet nog de hele reis terug in omgekeerde volgorde en dus niet tot aan zijn woning maar tot aan Bandung om de huurauto nog in te leveren. en dan moet hij ook nog zijn vrouw en kinderen eerst ophalen. Hij zal dan rond 01.30 uur in Bandung zijn, waarna hij moet wachten tot 05.00. Uur om de eerste bus terug te nemen wat ook weer een lange reis is.We drukken hem op het hart om voorzichtig te zijn, want hij is al vanaf de hele vroege ochtend in touw en of hij ons een berichtje zou willen sturen als hij veilig thuis is aangekomen. Om ca. 10 uur de volgende ochtend hebben we zijn berichtje van thuiskomst gekregen. Ze maken hier echt crazy-ondoenlijke uren.