Een reis voor op mijn bucketlist

Ik hou van reizen, de wereld zien. Ik hou van de ongebaande paden en van de bijzondere schoonheid die er in de wereld te zien is. Europese pareltjes als het authentieke Toscane in Italië, het Franse platteland, de sfeervolle steden van Spanje in Europa, de kleurrijke landen als Indonesië, Vietnam, Laos en Thailand in Azië en het zuidelijk Afrika met Zuid-Afrika, eSwatini/Swaziland en Namibië en de Caribische eilanden van Nederland in Zuid-Amerika zijn mooie delen van de wereld die ik al bezocht heb.  En elk werelddeel, elk land heeft zo zijn mooie plekjes en een verhaal. Zo ben ik al een aardig eindje gevorderd met mijn omgekeerde bucketlist met de mooiste plekken waar ik geweest ben.

Het avontuurlijke reiskarakter in mij heeft al vele jaren tegen me gezegd dat er een heel bijzondere reisbestemming is, wat ik graag zou willen ontdekken. En dat is het 7e continent, Antartica. Een bestemming waar je niet eventjes naar toe vliegt of rijdt.

Antarctica is al eeuwenlang een populaire bestemming voor ontdekkingsreizigers. En door op  expeditie te gaan krijg ik de kans om zelf te ontdekken wat hiervan de reden is. De beelden van het Antarctisch schiereiland met de (verlaten) onderzoekstations, de kolonies pinguins, de robben, zeehonden, walvissen, orka’s en zeevogels met als decor de immense ijsbergen en zee-ijs wil ik met eigen ogen gaan zien.

In 2005 heb ik een zware beenblessure opgelopen en  na een 5-tal operaties waardoor ik weer kon lopen, maar actief sporten heb moeten opgeven, heb ik me een doel gesteld om een bijzondere prestatie te leveren die zou laten zien dat ik weer grenzen zou kunnen verleggen en toen ik in  2012 de Plancius voorbij zag varen aan de Boulevard heb ik mijn doel gevonden. Mee met de Plancius naar Antarctica. Wandelen op de gletsjers en de kou (die door  mijn “metaal” beperkingen geeft) te trotseren. Een reis met een missie.

Een paar jaar geleden was ik al begonnen me te verdiepen in de reismogelijkheden en opties waar het voor mij al een uitgemaakte zaak was dat ik met één van de schepen van Oceanwide Experiences (O.E.) uit Vlissingen mee zou gaan. Het bedrijf van een van mijn oude dorps- en generatiegenoot al vanuit mijn vroege jeugdjaren. Helaas, door de corona en de reisbeperkingen ging dat plan weer in de ijskast, tot afgelopen januari.

Aan het begin van dit jaar heb ik weer de website van O.E. uitgepluisd. Vele mooie reizen zijn weer gepland voor dit jaar en voor komend jaar. Het reisseizoen loopt van ca. november tot eind april, waar het daar dan van zomer overgaat naar de zomer en in de latere maanden in de herfst. In deze periode is er ook veel daglicht in tegenstelling tot de maanden mei tot en met ergens in augustus waar het overdag gewoon donker is. In november/december gaan de pinguïns aan het broedseizoen beginnen. In januari en februari komen de jongen uit het nest gekropen en beginnen de eerste walvissen in dit gebied te komen. In februari/maart gaan de pinguïns leren om op eigen benen te staan. Het is de ook de beste periode voor het spotten van de 8 soorten walvissen. Ook is dit een goede tijd voor poolcirkel-expedities omdat er in het najaar vaak minder ijs is en het daardoor mogelijk wordt gemaakt om naar de Weddell-sea te varen en om via de met ijs bezaaide wateren van Crystal Sound de Zuidpoolcirkel over te steken.

Elke periode heeft zo zijn charmes, maar ik heb de voorkeur voor de wat latere periode. Met O.E. overleg ik de opties en krijg ik een hele mooi reisvoorstel aangeboden (waarvoor dank) waarna ik na een korte tijd van nadenken omzet in een bevestiging. Dat betekent: Ik ga en ik ga alleen.

O.E. helpt me aan een gunstig gelegen hut, midden op het schip, waar de minste schommelingen zijn, een eufemisme, want als we de ca. 800 kilometer lange Drake-passage oversteken kan de zee van woelig tot heel onstuimig zijn met enorme hoge golven.  We gaan het beleven en ondergaan. Het is de poort tot Antartica.

De 2-persoonshut zal ik delen met slechts één ander die we tzt zullen ontmoeten. Ik ben ook één van de gelukkigen die ingeschreven kunnen worden voor de kayak-excursies die tijdens de reis gedaan worden. Dan is het toch een mooie bijkomstigheid dat je mensen bij O.E. kent. Vanuit de Plancius, het onderzoeksschip waar ik mee ga worden er tijdens de reis ook zodiac-tochten (rubberen motorboot) gemaakt en landingen waar ik tevens een fotocursus ga volgen en mee ga sneeuwschoenwandelen op het ruige gletsjerterrein.

Ik heb nog een jaar om voorbereidingen te treffen en om een uitrusting voor deze reis bij elkaar te verzamelen. Het komt dan goed uit dat de uitverkoop van ski- en winterkleding begint en ik hier mijn voordeeltjes kan doen. En dan word ik ook nog met een softshell-jas gesponserd door Van Westen Mannen uit Zaamslag (mijn huisadres voor kleding). Ik zal op Antartica een paar mooie foto’s maken met deze jas aan.

Als ik dit schrijf is het reisseizoen voor ‘22-‘23 ten einde en is de Plancius weer op weg naar Vlisisngen, de thuishaven. Ik zal het schip de komende weken eens van dichbij gaan bekijken.

De komende maanden is het aftellen tot het moment van vertrek. Ergens begin maart zal ik via Buenos Aires naar Ushuaia vliegen, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld en de vertrekhaven van de Plancius. Op 7 maart stap ik dan aan boord voor mijn reis van 15 dagen.  Ik kijk er enorm naar uit. Ik heb er heel veel zin in.