Strand in Pandagaran

Wij zijn naar Pandagaran gekomen om onder meer meer Green Canyon en Green Valley te bezoeken. 2 Natuurwonders waar je normaliter door heen kunt varen, raften en meer. Het is voor vele backpackers dé reden om naar hier te komen naast het surfen. Doordat er een aantal dagen veel regen is gevallen, zijn deze attracties gesloten. Ze zijn domweg niet meer bereikbaar. Het water staat te hoog. In plaats daarvan gaan we naar het strand. Het is zondag en locals vanuit de hele regio en ver daarbuiten komen naar het zwarte vulkaanstrand. Het is een enorme drukte en ook wel weer mooi om te zien hoe zij strand beleven. Met kleren aan het water in en in de branding liggen, onder de bomen picknicken en met een bootje naar het schiereiland met het National Park en het Pasir Putih. Het witte strand. Wij lopen eerst een stuk over strand. Maar zomaar over het strand lopen gaat nauwelijks. Velen vragen of ze met je op de foto mogen. Weer ben ik een soort filmacteur of zo waar men mee op de foto moet. Van hele gezinnen, tot groepjes jongeren en van een voetbalteam met zelfs een spandoek tot oudere mensen. Bizar eigenlijk.

Ook wij nemen een bootje naar het schiereiland en varen er eerst een stuk omheen. We spreken met de schipper af dat hij ons later weer komt ophalen van het witte strand. Voor de kust ligt op zijn kant een coaster die van oorsprong onder Noorse vlag voer. Het is een voormalig vissersschip wat in de Indonesische wateren illegaal aan het vissen was. Door de overheid is het schip opgebracht en voor de kust heeft men het laten exploderen. Het schip ligt hier als een soort monument om aan te geven dat men illegale visserij aanpakt. De jongeren gebruiken het schip echter om op te klimmen en om vanaf te springen. Bij laag water kan je er naar toe waden. Bij he teiland zijn vele bootjes aangekomen met locals. Wijj zijn als blanken wederom de uitzondering. Als we een stukje langs het water weglopen zien we plots een grote makaak (aap) aan komen lopen die gedicideerd op een stel met een klein kind af gaat. Hij valt de man aan en pikt uit de tas de papfles met melk. Wat een brutaal beest met grote tanden en maaiende klauwen die zich niet af laten schrikken. Dan heeft hij ook ons in het vizier en rent op ons af. Ik gooi met stukken koraal naar hem om hem af te schrikken, maar het doet hem niks. Ook ons valt hij aan en grist uit de rugzak, die gewoon dichtgeritst zat een baal met chips. Blijkbaar hoort hij elk kraken geluidje wat hem doet denken aan eten of ruikt hij eten. Tegen deze snelle aanval had ik geen verweer. Ik had helaas geen stok voor handen. Dat was even schrikken. We lopen dan toch maar weer wat de drukte op het strand in. Daar blijven we een tijdje. Het is altijd leuk om mensen te kijken. Daarna varen we weer terug naar waar we vandaan kwamen. In een korte tijd zijn we flink verbrand. De rest van de middag blijven we wat meer onder de bomen en kletsen wat met locals. 

Ook de 2e dag in Pandagaran is een dag zonder excursie naar de Green Canyon. We blijven wat in de buurt en gaan naar de andere kant van het schiereiland. Pandagaran heeft eigenlijk de vorm van een flessenhals op zijn kop met onderaan bij de dop van de fles het schiereiland en aan de ene zijde het strand Pantai Barat (waar we gisteren zaten en waar onze homestay aan ligt en Pantai Timur, aan de andere kant van het schiereiland. We gaan vandaag daar eens kijken. Het is een totaal andere beleving. Hier is het veel minder toeristisch en is het belangrijkste wat hier gebeurt, de visserij. Als we er aan komen zijn op de kade bij het strand (nu hoog water en nauwelijks strand) groepen met mensen die enorm lange touwen aan het binnen halen zijn, honderden meters touwen die binnengetrokken worden met de hand of met een motor en aan het eind van de touwen hangen er enorme sleepnetten. Het zware werk wordt zowel door mannen als vrouwen gedaan en iedereen weet wat hij of zij moet doen. Het duurt een paar uur voor zo’n enorm net is binnengehaald. Hier komen vele kilo’s kleine visjes en makrelen binnen en soms een paar inktvissen en inktvisjes. En als de vis een,maal op de kant ligt begint men gelijk te sorteren en verkopen aan de of restaurants. Het is mooi om dit te kunnen volgen. De vangst per net verschilt enorm en er zit vaak ook best veel plastic bij. Hiervoor heeft men totaal geen oog om het op te ruimen. Men gooit het gewoon weer terug in zee. Van de kleine visjes maakt men Kroepoek en Trassi. Bij een verkoopruimte waar we langs lopen bakt men inktvis, kleine krabbetjes, visjes en garnalen die bepoederd worden met meel (ik denk tapiocameel). Ik mag proeven van wat in de eerste bak ligt. Het zijn gebakken inktvisringetjes. Maar ik mag ook proeven van gebakken krabbetjes (inclusief schaartjes en schaal), de garnalen en de kleine gebakken visjes. Het is best een gek idee om een krabbetje, hoe klein ook, in zijn geheel op te eten. Maar het smaakt echt lekker. We maken wat foto’s en kopen een zakje inktvisringetjes. We kletsen ook wat met een visser die engels spreekt en ons uitlegt wat die soort huisjes op palen in de zee doen. Zij vissen met netten die ze uit gooien en in de nacht laten ze grote lampen schijnen in het water wat vele kleine visjes aantrekt. Dan halen ze de netten op. Zij vissen dus met licht als materiaal. 

De middag brengen we verder grotendeels door langs het strand en onder een afdak als er weer ineens een felle bui opsteekt. Het is hier best goed te doen. Jammer van de rommel op het strand, maar wat een gastvrij vriendelijk volk. Ik zit nu bij de homestay mijn verhaal te doen. Het is een heerlijk temperatuurtje, ik schrijf mijn verhaal en ik heb net vervoer geregeld voor morgen. Het was een paar dagen beetje rustig aan doen hier. Dan gaan we naar Yogyakarta. Weer een stukje verder Java in.