Terug naar Ushuaia

20 maart

Vannacht heb ik weer goed geslapen. Ik heb niets van de eventuele grillen van de Drake Passage ervaren. Met slechts een klein beetje wind zetten we nog steeds koers naar het noorden. Van de crew hoor ik dat we voor op schema liggen. Er is geen vertraging door wind en ijsschotsen. De zon laat zich rond 7 uur zien en het voelt zelfs wat behaaglijker buiten. Ik begin al vast wat spullen te sorteren. De kleding die ik gedragen heb tijdens de excursies stop ik in de ene helft van mijn reistas en de kleding die ik komende dag nog nodig heb vouw ik zo netjes mogelijk op in stop ze in het andere deel. Een laatste volledige dag aan boord van de Plancius wordt gevuld met nog een paar presentaties. Michael vertelt over de walvisvangst van vroeger en hoe men het nu probeert te reguleren en hij nodigt ons uit om ambassadeur van Antarctica te worden. Vertel wat je gezien hebt. Vertel ook dat dat tenminste zo moet blijven en er dat er geen toerisme wordt ontwikkeld waarbij er slaapgelegenheid wordt gerealiseerd en geen watersportactiviteiten zoals langs de vele stranden van vele warme bestemmingen en spreek je eigen regering aan als er natuurbedreigende activiteiten worden bedacht. Alexis geeft een presentatie over de eerste bewoners van de Tierra del Fuego, de Yamana indianen. Zelf noemden ze zichzelf de Paiakoala wat vertaald kan worden als: Mensen die leven aan of dichtbij de kust. De naam is toen enkele keren verbasterd tot uiteindelijk Yamana. De Yaman noemden het gebied waar zij leefden Yahgashaga (berg, vallei en kanaal). Een Engelse missionaris die bij de stam kwam veranderde de naam in Yagan. En een andere priester maakte er Yamana van. Van de oorspronkelijke Yamana is niemand meer over. We zijn en afstammelingen die een mix zijn van Yamana en andere volkeren. 

Vandaag is het ook de dag om wat administratieve zaken te regelen, zoals het terugbrengen van de Muckboots en het afrekenen van de drankjes van de bar. En het is gebruikelijk om een goede fooi in de fooienpot van al het personeel te stoppen. In de middag doemen de contouren van Chili en Argentinië op. Het is nog wel een tijdje varen maar we zien Zuid Amerika. En nog steeds varen we over de Drake Lake (zoals de Drake Passage wordt genoemd als er weinig wind en deining is. Ik breng een deel van de middag op de brug door en bij het dek erachter. Vanaf daar kijk ik naar de grote Albatrossen die op de golven van de wind zich laten meevoeren en de Plancius gebruiken om zich in de lucht te lanceren. Ze vliegen achter het schip, gebruiken de lucht die door de Plancius gebrukt wordt om vaart te maken , hangen dan stil boven het schip om vervolgens zichzelf weer met de wind mee naar achter te laten voeren. Met een spanwijdte van wel 3 meter zijn het indrukwekkende vogels. Aan het eind van de middag komt kapitein Evgeny Levakov naar de lounge en iedereen wordt er verwacht. Het is tijd voor Captain’s Cochtail. Hij heeft kort hiervoor de besturing van het schip in handen gegeven van de loods die ons over de beagle Channel gaat brengen. Hij pakt te microfoon en bedankt iedereen voor deze mooie expeditie. Deze hele route heeft men bij Oceanwide Expeditions nog niet eerder gedaan en in de tientallen jaren als kapitein vond hij het een een fantastische reis. Hij heeft in al die jaren pas 1 keer eerder meegemaakt dat er walvissen rondom het schip kwamen spelen, waardoor hij een schip stillegde. En op deze reis hebben we het zelfs 2 x kunnen meemaken. De kapitein legt uit dat hij de Plancius het beste schip vindt om deze reizen te maken. Het is een bijzonder stil schip, waardoor het wildlife in de zee niet verstoord wordt en hij daardoor het schip kort bij de dieren kan laten komen. Na zijn korte speech met droge humor brengt hij een toost uit op deze geslaagde reis. In de Recap doet Claudio, de teamleider van de expeditie er nog een schepje bovenop. Toen hij deze reissamenstelling voor het eerst onder ogen kreeg was hij meteen enthousiast. Een reis met een paar extra dagen en een fantastisch dag-tot-dagprogramma. En hij zag mogelijkheden om nog meer te ontdekken. Nieuwe plaatsen waar ze nog niet eerder waren geweest. We hebben ook geluk met het weer gehad, zodat we vele hebben kunnen doen. Het kan rond deze tijd ook heel ander weer zijn met stormen, mist, sneeuw waardoor excursies gecanceld moeten worden. En er zijn plekken geweest waar ik me volledig in heb gepakt tegen de kou en er zijn plekken geweest dat door de zon en de inspanning ik al snel een jas uit deed. Hij licht een paar plekken extra uit. Doordat we op de heenreis de Drakepassage snel hebben overbrugd, kwamen we al veel eerder bij Elephant Island en om vervolgens in de nacht flink door te varen zijn w ein de gelegenheid geweest om snel met activiteiten in de Weddellzee te kunnen beginnen. Het mooie weer bracht ons naar Snow Hill Island. Tijdens veel expedities is er al geprobeerd om er te landen. Zo is Michael al bij 9 expedities geweest die naar Snow Hill Island wilden gaan, maar van die 9 pogingen waren er 9 voortijdig afgebroken. Wij hebben 1 mogelijkheid gehad om er naar toe te gaan en deze was meteen raak. En ook het varen met de zodiacs door The Gunnel Channel was nog niet eerder gedaan. Doordat er veel ijs ligt kan het een hachelijke onderneming zijn om hier te varen. De kapitein had aangegeven dat hij niet met de Plancius door dit kruiend pakijs wilde gaan en toen is bedacht om met de zodiacs een tour te doen. En ook de extra dag met een volledig programma aan het einde van de reis met het bezoek aan Deception Island en Edinburgh Hill is voor hem en de crew een mooie dag geweest. Vaak is het bezoeken van Deception Island vanwege weersomstandigheden niet mogelijk of zie je niet al te veel. Toen wij door de ingang van de krater voeren, sneeuwde het nog, maar toen we gingen landen, brak de zon door en hebben we een mooie hike kunnen doen naar de toppen van het vulkaangebergte met een mooi uitzicht in de zwart-witte wereld daar. Hoe anders zou deze reis zijn geweest als we herfstachtig weer zouden hebben gehad. Maar het mooie weer was een mooi cadeau. 

De crew heeft voor ons nóg een verrassing. Van de gehele reis hebben we foto’s en ander beeldmateriaal samengevoegd tot een mooie film die de reis samenvat. Deze wordt afgespeeld en is nadien voor ons beschikbaar om te kopiëren. Dat wordt door iedereen gewaardeerd en het wordt een drukte van jewelste om de film via airdrop of via het overzitten op een geheugenstick te verkrijgen. 

Daarna is het nog 1 keer een diner in het restaurant. Tijdens het driegangendiner worden de mensen die voor het ‘hotelgedeelte” werken één voor één naar voren geroepen. Van de mensen van de bediening, de keukenbrigade, de bakker, de mensen van de interieurverzorging, van de was enzovoort. Ze ontvangen allemaal een groot applaus. Een deel van het personeel heb ik gedurende de reis niet eens gezien. De mannen in de machinekamer, de dames die de was verzorgen en een deel van de keukenbrigade heb ik niet eerder gezien. In totaal bestaat de gehele bemanning en crew uit 55 personen. Dat aantal is veel meer dan ik had gedacht. Maar dat is wel één van de redenen waarom het allemaal zo goed verzorgd is. Elke dag, 3 x per dag een gevarieerd menu, begeleidt door een vriendelijke bediening, een schoonmaakploeg die de zaakjes goed voor elkaar had, de behulpzame receptie, de mannen van de machinekamer die ook de zodiacs te water laten en weer optakelen na elke excursie, de mensen op de brug die je met alle plezier en enthousiasme van alles uitlegden en de expeditiecrew, wat als een echt team voor alle reizigers zorgden. Aan tafel bespreken we wat we het meeste zullen gaan missen. Voor mij is dat naast alles wat we gezien en gedaan hebben, ook de stilte op mijn telefoon. De wereld heeft voor mij een paar weken stilgestaan.

Ik ben niet de enige die enthousiast is over het programma en het personeel. Ik ben niemand tegen gekomen die niet enthousiast was. 

Als we het diner hebben gehad, zijn we al bijna bij de haven van Ushuaia. Er is flink doorgevaren. Men heeft op de windkaarten gezien dat de wind behoorlijk gaat aantrekken en door flink door te varen en de Beagle Channel in te gaan zijn we deels verlost van de wind. Het aanleggen van het schip blijkt met deze opstekende zij-wind een werkje wat omzichtig en secuur gedaan moet worden. Het duurt dan ook een behoorlijke tijd om het schip aan de kade te krijgen. Als dat gebeurd is, en we aan de trossen vastliggen is het ondertussen al laat op de avond. Een laatste drankje in de bar, nog even nakletsen en dan breng ik de laatste nacht in mijn hut door aan de kade. Deze scheepsreis was in een paar woorden: Onvergetelijk mooi en wat een ervaring. 

Morgen vliegt iedereen uit. Ik ga terug naar Buenos Aires om van daar uit de dag later terug te vliegen naar Europa. Velen hebben thuis als de volgende bestemming staan, maar net zovelen zetten hun soms maandenlange reis door in Zuid Amerika. Ik was onderdeel van een gemêleerde groep mensen, variërend van jongere alleenreizenden tot echtparen en groepjes reizigers en van over heel de wereld. Ik heb onder meer de volgende nationaliteiten geteld naast Nederlands: Duits, Engels, Amerikaans, Zwitsers, Deens, Spaans, Frans, Chinees, Canadees, Israelisch, Indiaas, Argentijns, Braziliaans. En deze smeltkroes van nationaliteiten en culturen hebben er samen een mooi avontuur van gemaakt.