Tierra del Fuego

De regen is al in de late avond begonnen en als ik de gordijnen open, is het nog aan het regenen. Dat belooft niet veel goeds voor vandaag. Eerst maar eens ontbijten en toch een plan maken. Via een facebookgroep over reizen naar Antarctica ben ik in contact gekomen met Gonzalo Martinez Fuentes. Ik app hem met de vraag of hij vandaag gelegenheid heeft om met me een paar plekken te bezoeken in Tierra del Fuego. Hij appt me snel terug dat hij beschikbaar is en we spreken om half tien af. Ondanks de regen gaan we het natuurpark in en Gonzalo, in goed Engels, vertelt me veel over wat we gaan zien en over de omgeving. Omdat we redelijk vroeg zijn vertrokken en we sneller rijden dan het toeristische treintje wat net aan zijn tocht begonnen is, gaan we eerst naar Bahia Ensenada Zaratiegui, Deze baai ligt aan de noordelijke over van het Beagle-kanaal en is omringd door Maggalaanse bossen, die door de gevangenen die vast zaten in de gevangenis van Ushuaia zijn geplant. Doordat het qua temperatuur niet vaak boven de 15 graden is, en het redelijk vochtig aanvoelt staan alle bomen in het groen er goed bij. We komen aan bij de baai en daar staat een markant en tevens bijna fragiel gebouwtje van hout wat deels in het water op palen staat. Het is 

Een Correo Argentino, het zuidelijkst ter wereld gelegen postkantoortje. Volgeplakt met stickers, emblemen en bordjes is dit een niet te missen bouwwerk, En men komt hier niet toevallig. Hier kan je een paspoortstempel halen en kaarten versturen naar huis vanuit dit postkantoortje. Ze maken dan ook grif gebruik van de bereidwilligheid van de toeristen die hier graag komen om de stempel en om kaarten te versturen. De prijzen die je ervoor betaalt staan in groot contrast met postverzendingen elders. Ik stap het huisje binnen waar de houtkachel brandt en voel de warme behaaglijkheid. Natuurlijk wil ik ook stempels in mijn paspoort en natuurlijk verstuur ik ook een kaart. De hoogbejaarde postbeambte (ik denk dat ze niemand anders kunnen vinden die op deze afgelegen plek wilt werken) plakt wel 6 postzegels op de kaart en stopt deze ouderwets in een postzak. Ook dit doe je maar 1 keer. 

We rijden verder het natuurgebied in en stoppen bij een grotendeels met gras bezaaide vlakte (het is overigens nergens totaal vlak). Gonzalo vertelt dat je hier vrij kan kamperen en dat hij dit ; regelmatig gedaan heeft. Als we op de vlakte lopen vertelt hij ook over de sedimenten (afzetting van door wind, water, ijs of aardverschuivingen getransporteerd materiaal wat voor een soort van ribbels vormt in het landschap. Hier doet men onderzoeken naar het ontstaan en de samenstelling van deze lagen. Op de vlakte lopen ook wilde paarden, waarvan er wel 4000 rondlopen en in de verte zien we een witte rookpluim. We wachten tot deze rookpluim, behorend bij El Tren del Fin del Mundo (trein naar het einde van de wereld) voorbij ons schuifelt (want hij rijdt wel erg langzaam) en gaan dan verder. Met een groep wilde paarden langs de weg komen we bij Lago Acigami, wat deels in Argentinië en deels in Chili ligt. Het helderblauwe, koude smeltwater wordt afgevoerd in de Rio Lapataia. Zo leer ik meteen iets over aardrijkskunde van Vuurland. We drinken koffie bij het visitorcenter en gaan vervolgens richting het laatste stukje weg waar je met de auto kan komen. Mirador Lapataia. Ik wordt een eindje ervoor afgezet en maak vervolgens een hike over een van de aangegeven routes. Die zijn er overigens in dit gebied erg veel. Hiking is een populaire sport. Boven op een van de heuvels waar ik kom is een prachtig uitkijkpunt en overzie je een groot deel van de baai van Lapataia. Verder doorlopend kom ik op de parkeerplaats waar Gonzalo staat. Dat is het echte einde van de weg (de Panamerican Highway wat niks met highway = snelweg te maken heeft hier). Ik ga te voet nog een stukje verder tot het verste punt en zie onderweg nog meer hikingtrqcks. Als je echte rust wilt en wilt genieten van de natuur, is dit een prima optie (wel wat ver voor ons). De tijd gaat best snel wat zeker ook komt door de gezellige gesprekken en informatie die ik van Gonzalo krijg. Onderweg hebben we het ook over geocaching, het spel wat hij ook kent. Ik vraag hem onderweg te stoppen bij een coördinaat van een verborgen schat, die ik vooraf opgezocht heb en samen vinden we de plek en laat ik mijn naam achter en tevens een meegebrachte trackable (in dit geval een klein poppetje van een paar cm groot met een trackcode er aan) deze is in België gestart, door mij ergens gevonden in Europa en door me meegenomen en achtergelaten hier, ver van huis. Met vele mooie indrukken (ondanks de laaghangende wolken en een deel met regen), brengt Gonzalo me later terug naar de hosteria waar we met een ferme handdruk en een selfie afscheid nemen. Voor wie in deze regio terecht komt en een mooie dagtocht wilt maken, dan is dit een aanbeveling. Die avond eet ik, op advies van mijn gids, bij restaurant La Estancia. Een oudere, spraakzame ober brengt me een  heerlijk flesje Cape Horn bier en stelt voor om de all you can eat formule te volgen. Nou dat heb ik geweten. Ik werd al snel vrienden met de ober, want eerst krijg ik een empanada, dan nog een en de derde sla ik maar af om vervolgens van de gril 3 grote stukken lam te krijgen  (sparerib, een soort kotelet en nog een stuk vlees). De sladebar heb ik ook bezocht en en komt ene grote schaal friet voor 3 personen (veel te veel dus). Als ik het op heb vraagt hij of ik nog meer wil. Ik nam aan dat hij het bij een grappige opmerking hield maar even later komt hij terug met 2 grote stukken beef, nog sissend van het kokende vet,waarin vlees is gebakken. En zonder het te vragen een 2e fles bier. Als ik dat ook nog op heb vraagt hij of ik nog chorizoworst wil (grote worst van de bbq). Ik lach hem beleefd toe, maar wijs deze ronde toch maar af. Tot slot komt hij met ijs aanzetten. Volgevreten bedank ik hem voor koffie of een extra drankje, betaal de rekening van ca. 30 euro en wil vertrekken. Maar niet zonder dat ik een hoge handduk van hem heb gekregen en met thank you my friend from Paises Bajos.