Het avontuur begint nu echt

7 maart

Ik heb vandaag slechts 4 verplichtingen, waar opstaan en uitchecken er 2 van zijn. De derde is mijn reistas brengen naar het bagagedepot van Oceanwide Experiences aan de Avenida Maipu 1210. Hiervoor heeft men vanuit de Hosteria Malvinas waar ik verblijf een taxi voor met gebeld. Na het ontbijt breng ik vóór 9 uur mijn tas naar het depot. En dan heb ik nog een flink deel van de dag om me te vermaken. vanuit de depotlocatie loop ik terug naar de hosteria en zie dat behalve dat de zon schijnt, ook de bergtoppen helder zichtbaar zijn. Terug in de hosteria, vraag ik of ik mijn rugzak met foto-apparatuur in bewaring mag geven en of ze een taxi willen bestellen naar Glacier Martial. Eén van de Must-sees in Ushuaia. De gletsjer ligt kort achter de stad. Het regelen van taxi’s gaat hier erg eenvoudig (als je telefoonbereik hebt) en zijn de kosten ook erg laag. Binnen 5 minuten zit ik al in een taxi en rijd de stad uit de bergen in tot aan het eindpunt waar men met de auto kan komen. Vandaar is het hiken naar de gletsjer. Het is qua afstand wel te doen met eerst 1,8 kilometer tot het beste viewpoint naar de gletjser, maar het is wel deze kilometers stijl omhoog. De route loopt langs beek waar het water snel over de stenen dendert. Dat en de bijgeluiden die ik maak tijdens de klim zijn de enige geluiden. Hoe hoger ik kom, hoe mooier het zicht op de Glacier. Het zijn eigenlijk 3 gletsjers die ze cirque glacier noemen, een overblijfsel van een oude vallei gletsjer die van de top (1319 meter hoog) tot aan het Beaglekanaal heeft gelopen. In de loop van vele eeuwen is de gletsjer kleiner geworden en zie je in de kommen van de bergen, die beschermd worden door grillige rotsformaties aan de top de altijd aanwezige ijsmassa. Bij het eerste viewpoint waar, het zicht op de gletsjer fenomenaal is, moet ik mijn lijf voorzien van water en neem ik ff pauze, ook om dit schouwspel op me in te laten werken. Daarna verleng ik de hike en vervolg ik mijn weg door een pad langs de flanken van de berg te kiezen naar 2 uitkijkpunten waar vandaan je over Ushuaia heen kijkt en over het Beaglekanaal en op de eilanden daar weer achter van Argentinië en Chili. We klimmen ook hier weer omhoog, maar dit keer over een smal paadje met alleen maar losse stenen die zo kunnen gaan schuiven en je meters mee naar beneden kunnen doen glijden. Behoedzaam als ik ben ga ik iets minder had naar boven, maar ik kom er wel. En het uitzicht met dit mooie weer is inderdaad fantastisch. Na een tijdje hier van het uitzicht en de zon te hebben genomen, neem ik de omgekeerde weg terug. Helaas staat er geen taxi en ook de 30 minuten daarna kwam er geen taxi. Het is blijkbaar lunchtime voor ze. Maar gelukkig vertrekt er net een auto naar beneden en de chauffeur vraagt waar ik heen moet. Hij blijkt voor Über te werken (ik heb de app, maar dan moet wel wifi werken) en brengt me terug naar de hosteria. Daar haal ik mijn rugzak op, neem afscheid en ga richting de haven. Even nog een bodempje leggen met wat eten en nog even genieten op een bankje in de zon. 

Als het 16.00 uur is ben ik bij de kade en kan ik meteen doorlopen naar de Plancius, die er die ochtend is gearriveerd. Ik kan doorlopen de loopplank op en ik wordt verwelkomd door een deel van de crew, waaronder ook 2 uit Nederland. Na een korte check word ik begeleid naar mijn hut. Daar staat mijn reistas al binnen en ik zie een badge met mijn naam erop. Maar wat ik ook zie is dat er maar 1 reistas is en maar 1 badge. Mijn vermoeden wordt bevestigd door het crewlid die me begeleidde. Ik hoef de hut niet met iemand te delen en ik heb dus lekker de ruimte. De hut heeft 2 bedden, 2 kasten, een badkamer, een burootje en een flink raam (en geen patrijspoort). Hier kom ik de komende 2 weken wel door. Er blijken slechts 67 passagiers te zijn, waardoor ik het geluk heb om de hut voor mezelf te hebben. Rond 17.15 worden we allen welkom geheten in de ruimte die ze lounge noemen. Daarna volgen een aantal safety-instructie en wordt er uitleg gegeven over de reddingsvesten, over een evacuatieprocedure en over de reddingsboten. Op mijn badge staat in welke reddingsboot ik moet zijn, mocht er onverhoopt wat gebeuren als het alarm afgaat van 7 korte tonen en vervolgens een lange toon op de scheepshoorn. Om het allemaal nog beter te laten doordringen (omdat er altijd mensen zijn die niet luisteren) krijgt iedereen de opdracht om naar de eigen hut te gaan en een evacuatie te oefenen als het noodsignaal afgaat. Als het signaal klinkt, doe ik mijn trui aan (of jas), doe het reddingsvest aan en volg het peilen naar de nooduitgang (onderwijl vraagt men mijn redingsbootnummer). Op het buitendek met de reddingsboten aangekomen, moeten we ons verzamelen. Hierna is deze korte oefening beëindigd en ja, er zijn mensen die niet goed hebben geluisterd.

We kunnen het reddingsvest weer opbergen in de hut en we krijgen daarna een introductie van de crew. Van over heel de wereld zijn er crewleden. Van een Russische kapitein, tot een Argentijnse kayak-instructeur en verder leden van Nederlandse, Italiaanse, Duitse, Engelse, Zwitserse en Filipijnse nationaliteit (en missch nog wel meer). We krijgen vervolgens een algemene briefing over de reis zelf en er wordt een toast uitgebracht terwijl er hapjes rondgaan met toastjes Zalm, Quiche en zelfs Nederlandse Bitterballen en kroketten. Ondertussen maakt de boot zich gereed voor vertrek en maak ik kennis met enkele gasten. Een Duits echtpaar had ik bij het vliegveld al gezien in de rij bij het inchecken en vanmorgen kwam ik ze tegen tijdens mijn hike naar de gletsjer en nu zitten ze in een hut tegenover me. Er is een mix van nationaliteiten van reizigers, waarbij 2 groepen van Amerikanen alleen al 40% van de reizigers vormen. Er zijn naast mij nog 3 Nederlandse reizigers en verder zie ik nog meer Europeanen, wat Aziaten, een paar Pakistani en een Israëliër. 

Het schip vertrekt over een glad spiegelend Beagle-kanaal en vanaf het schip is het uitzicht over Ushuaia en het gebergte erom heen nog mooier.  Ik kijk vanaf het dek naar het steeds kleiner wordende Ushiaia en naar de vele bergkammen waarlangs we varen. Het Beaglekanaal wordt in de lengte doormidden gesneden door de grens tussen Argentinië en Chili. Zo geeft mijn app. Maps.me aan. Zo passeren we de denkbeeldige grens aan aantal keren.

Dan worden we binnengeroepen via de intercom dat 2 dekken lager, in het restaurant, het diner gereed is. Pompoensoep en een warm- en koudbuffet, met onder meer grote steaks, hake (vis), dikke frieten, groente en een saladebar. Als dit de standaard is voor het eten, dan is ook dit goed verzorgd. Ik zit aan tafel met de Duitse mensen die ik eerder sprak en met de Nederlandse dokter die op vrijwilligersbasis deze reis aanwezig is. Via hem ontvang ik een pleister tegen zeeziekte uit voorzorg die hij vervolgens achter mijn oor plakt. Mijn meegebrachte medicatie moet ik maar ls reserve houden, mocht de pleister niet afdoende blijken. Vooralsnog heb ik geen symptomen van zeeziekte, maar wie weet wat de beruchte drakepassage gaat brengen tijdens de overtocht van ca 2 dagen.

Mijn avontuur is nu echt gestart en dat zonder bereik van telefoon, wifi en internet (Wat evt wel kan tegen flink hoge kosten, waarvoor je een beperkt aantal Mb’s op de computer van het schip kan krijgen. Ik heb er zin in en kijk erg uit naar het moment dat we de eerste ijsbergen  gaan zien en de zeedieren.