Naar Bandung

Vandaag vertrekken we uit Bogor. We gaan naar Bandung. Dat doen we met een auto met een chauffeur (klinkt wel erg chique, maar veel wordt hier op deze manier van gebruik gemaakt. Driver van door to door. Via internet heb ik contact met Warmo en hij brengt ons naar Bandung wat 130 kilometer verderop ligt. We willen niet via de tolweg rijden, maar door de route door de bergen, de Puncak-pass. We gaan ook zo nu en dan een stop maken om plekken te bezoeken en trekken er ene hele dag voor uit. Onderweg passeren we berghellingen met theetuinen, rijstvelden en diverse dorpjes. En langs de stijle wegen staan er honderden stalletjes.(bakso) met eten en drinken. In oude reisverhalen las ik dat de route toen nog veel mooier was. Door de vele stalletjes en doordat er ook veel huisjes (vaak krotten) en heel veel minibedrijfjes langs de weg staan, kan je het groene achterland vaak niet meer zien. Ik blijf me verbazen hoe zo’n winkelstalletje of bedrijfje van soms niet meer dan een paar vierkante meter kan bestaan. Een stalletje met vers gemaakt eten snap ik wel, maar één waar ze slechts wat spiegels verkopen of een velg voor een auto, of een stalletje waar men alleen maar een paar matjes heeft gelegd, waar reizigers langs de weg even kunnen rusten, ik snap niet hoe men hier van kan leven. Later zie ik een miniwinkeltje die het beter voor elkaar heeft. Op paar meter heeft men eten, waterflessen, gasflessen en een heuse benzinepomp binnen staan. 

Warno brengt ons naar Taman Bunga Nusantara, een grote bloementuin in een groot park. Om er te komen rijden we van de weg af en komen over smalle weggetjes in een gebied met heel veel groen en waar men aan beide kanten van de weg niets anders doet dan plantjes kweken. De warmte en de hoge luchtvochtigheid is een perfecte plek om planten te kweken. Na nog wat dorpjes met ook hier weer chaotisch verkeer komen we bij het park. Je zou dit hier totaal niet verwachten. Het is nog redelijk vroeg in de ochtend en het is er nog totaal niet druk. We lopen over de paden tussen de vele kleuren van bloemen en thema’s van Java, maar ook van andere eilanden en zelfs ook van buiten Indonesië. Vele handen zorgen ervoor dat het er allemaal strak bij staat. 

We vervolgen onze weg richting Bandung. we make nog een stop bij Stone Garden. Een gebied met limestone rotsformaties en waarvandaan je een mooi uitzicht hebt over de vallei. Best indrukwekkend om te zien. En ook hier zien de mensen vast niet vaak westerse toeristen, want ook hier wederom op de foto.

Het raakt al tegen het einde van de middag als we Bandung naderen. Warno heeft nog 1 interesting point om te laten zien. The Rainbow Waterfall. En wederom rijden we door dorpjes en komen dan ineens uit het niets bij de parkeerplaats van de waterval. Uit niets blijkt dat hier wat te beleven is, of het moeten de vele apen zijn die hier zitten. We kopen bij een loket een kaartje en worden richting stenen trappen gestuurd. Na slechts 30 meter lopen zien we de waterval al vanaf de bovenloop waar het water omlaag stort. Maar de onderkant is niet te zien. Daarvoor moeten we de vele ongelijke treden af. Het is een lange weg omlaag tot bij de waterval. Met hard gekletter van grote hoogte valt het water naar beneden. 87 Meter volgens Google. En de naam heeft de waterval doordat vanaf 5 uur in de middag de zon de waterdruppels verlicht in alle kleuren. Het naar beneden lopen was al een hele tour. Naar boven nog meer. Bijna 600 treden met ongelijke treden, soms te grote stappen en tussenstappen maken het een hele tocht. Met verzuurde benen komen we boven en m’n shirt is nat van t zweet in ‘t warme weer met hoge luchtvochtigheid. De groep apen is nog ene stuk gegroeid en ik zie waarom. Er komt een man op een scooter aan met een paar dozen en zakken eten. Als wilden (oh ja, dat zijn t ook) vallen ze aan op het eten. Wat me tegenstaat is dat het eten vaak nog verpakt zit in plastic en dat de dieren het met de tanden kapot moeten scheuren. Gelukkig zie ik later dat dezelfde man het plastic opruimt. Maar toch. 

Het is al donker aan het worden als we doorrijden naar de homestay die ik gevonden heb op internet. Badjoeri Ethnic Wooden Homestay, een in traditionele stijl opgetrokken houten familiehuis. De dame die ons ontvangt kent helaas maar 3 woorden engels, dus wordt het de vertaalcomputer. Maar we kunnen inchecken en ook wat eten. Maar wat er op de kaart staat, komt we niet bekend voor. We kiezen op de gok wat. Het wordt een soepje, iets van rijst en een schaaltje met verschillende dingen erop, waarvan ik niks kan thuisbrengen wat het is. We proeven van alles wat, maar niet alles vind ik lekker. Daarom besluiten we om toch nog even buiten de homestay te gaan, lopend langs een best drukke weg, de wijk in. We vinden er een mobiel eettentje, 2 tafeltjes en een paar bankjes. Ze bakken nasigerechten. We schuiven aan bij de locals die er eten en bestellen er 2 nasigerechten. We raken aan de praat met een jong stel met een kindje die wat engels kunnen. Heel hartelijk zijn deze mensen en dat zien we ook bij de mensen die we overal tegen komen. We worden zelfs gevraagd om na het eten met hen mee te gaan naar huis om thee te drinken en te kletsen, maar dat sla ik toch maar beleefd af. Zij rekenen af en gaan met de auto naar huis, wij rekenen af en lopen 500 meter terug. Er is weer een dag voorbij.