Hippo’s en Zulu’s

Een bezoek aan St. Lucia staat voor veel mensen in het teken van een boottocht over de Hluhluwerivier in het ISimangaliso moeraspark op zoek naar badende nijlpaarden en krokodillen. We hebben de vroege ochtendcruise geboekt bij Heritage tours. Zij maken gebruik van een kleinschalige boot waar maximaal 15 mensen mee mogen. We zijn deze ochtend slechts met 6 passagiers. Ideaal.

iSimangaliso is een Zulu-woord dat 'plaats van verwondering' betekent. In 1999 werd het iSimangaliso Wetlands Park uitgeroepen tot de eerste werelderfgoedbehoudslocatie van de Verenigde Naties in de Verenigde Naties.

De schipper vertelt de hele tocht over de dieren en de omgeving. Wij luisteren wel en komen zo toch best wat te weten. De andere 4 passagiers hebben belangrijke andere bezigheden: Tientallen selfies maken. Kort na de afvaart stopt de boot al aan de overzijde (aan de kant van het dorp) van de rivier. Hier ligt een groep hippo’s in het water. Hij noemt ze de townies, omdat deze hippo’s elke dag aan land komen en door St. Lucia wandelen. We hebben het elke dag mogen zien.

Verder stroomopwaarts liggen nog diverse groepen hippo’s in het water, ook met jongen die op de rug van moeders kruipen. Je ziet slechts een klein stukje van de immens hippo’s, die tot wel 3.000 kilo kunnen worden. We zien ook krokodillen op de kant liggen wachten totdat er een prooi in hun buurt komt en we zien zelfs een heel klein krokodilletje, wat hoopt om te overleven en niet opgevreten te worden door de grote visarenden, die we ook van dichtbij zien of door andere krokodillen. De tocht duurt ongeveer 2 uur en dan zijn we terug. Een leuke ervaring. Het is dan pas rond half 10 en we kunnen nog ontbijten in de B&B. 

Later in de ochtend gaan we heel wat anders doen. Ik heb gezien dat op slechts 4 kilometer afstand een native village is waar men de Zulucultuur aan de wereld wil vertellen. Het dorpje heet Kuala. We moeten natuurlijk entree betalen maar dan krijgen we een gids mee, Sphumy. Een klein dametje van anderhalve meter hoog met pruik, zoals zovele dames hier. We weten niet wat ons te wachten staat en of het wel de moeite waard is, want er is slechts nog één ander gezin wat hier rondloopt. Sphumy vertelt over de cultuur en gewoontes van de Zulu’s en probeert ons wat woordjes te leren. Deze hebben we nodig om allereest het kamp in te mogen door in Zulutaal iemand te roepen. En als we eenmaal binnen de kern van het dorpje zijn moeten we de welkomstwoordjes die we geleerd hebben gebruiken. Sawubona (hallo); Unjani (hoe gaat het?); Ngiyaphila, ngiyabonga (goed, dank u); ufika ngokuthula (komt u in vrede?) en yebo (ja). Ingewikkeld en zeker omdat er ook nog woorden met een ‘klik’geluid wordt uitgesproken, wat mij niet lukt om na te doen. We worden toegelaten tot het mannenverblijf en de kraal waar normaal de koeien staan, die door de droogte nu naar een boerderij zijn gebracht en waar men het maken van speren en schilden laat zien. Dan worden we gevraagd mee te gaan naar een grote roundavel (ronde grote hut). We krijgen daar een voorstelling van een krijgsdans en van schijngevechten. En dan ben je als toerist de L.. Ik krijg een stok en schild in mijn handen en moet een tweegevecht aan. De krijger tegenover me, tikt me meteen met de stok tegen mijn arm. En dan zorg ik ervoor dat hij van mij een aantal tikkies terug krijgt. Het is wel een poppenkast maar dan met een fel randje. Na deze dansvoorstelling, waarbij de krijgers en één dame zich behoorlijk uitsloven, gaat de rondgang door het dorp verder. 2 Uur nadat wij binnen zijn gekomen, eindigt de tour met een verkleedpartij in de grote hut van een bewoner en word ik gehesen in een soort lendedoek van impala- en koedoestaarten, een schouderstuk van luipaardhuid en een tooi van impalahuid. En mireille krijgt een rok van koeiehuid en kralenkettingen. Natuurlijk moet er een foto van gemaakt worden. Het is net alsof we in Volendam zijn en in klederdracht op de foto moeten, maar dan de Zuluversie. Als we wegrijden hebben we toch wel een vermakelijke ochtend gehad, waar de verkleedpartij en schijngevecht niet had gehoeven waar wij de hoofdrol in hadden. 

‘s-Middags rijden we door het moeraspark langs het duingebied. De natuur is prachtig. We kijken dan ook raar op als er bordjes langs de weg staan met: oppassen, gecontroleerd vuur en dat we grote rookwolken zien. Als we deze naderen zien we grote stukken savanne in brand staan. En we zien slechts één klein groepje mensen die in de buurt staan. Met deze grote droogte vind ik dit toch wel linke soep, maar blijkbaar doen ze dit vaker. We rijden tegen de wind in en als we dus deze branden voorbij zijn is de lucht weer kraakhelder. We stoppen bij Mission Rock, een grote rotsformatie die tot in de zee doorloopt. Hoge golven slaan kapot op de rotsen. Het moet kogelijk zijn om hiervndaan walvissen te spotten, maar de zee is heftig en bij elke witte kop op de golven denk ik dat er een walvis voorbij komt. Maar helaas.

We rijden verder tot Cape Vidal. Hier is de hoogte duinen de één na hoogste van de wereld met wel zo’n 186 meter hoogte. En er is een heerlijk strand waar we een paar uurtjes blijven. Op de terugweg vraag ik aan iemand bij de toegangspoorten van het moeraspark waarom men grote delen moeraspark laat afbranden. Dat blijkt te zijn om de houtachtige struikjes en dorre grassen te verbranden, waarna in de zomer, als de regen komt er jong gras gaat groeien en dat is voer voor de dieren. Ik blijf het vreemd vinden. Bij ons is een duinbrandje zo een grote duinbrand en hier in alle droogte laat men gewoon natuur affikken.

Terug in het dorpje en bijna terug bij de B&B klinkt opzwepende dansmuziek uit een busje die naast de fruitstalletjes en souvenirtentjes staat. De dames, elk met grote rondingen voor en achter en gehesen in strakke jurken of rokken die deze kramen runnen geven een ritmisch showtje weg en hebben de grootste lol. Het is erg aanstekelijk, maar we blijven toch maar even op de vlakte. Hun dansmoves zijn toch wel een stuk beter. We besluiten de avond in een restaurantje in St. lucia en rijden terug. De hippo’s zijn ook weer present. Eerst zien we er 2 en dan staan we met onze auto ineens omringd door 7 hippo’s. Ze zijn niet agressief en laten ons langzaam passeren.