Van Johannesburg naar Nelspruit

Het is iets van 6 uur in de ochtend als ik wakker word. De zon is al op en ik hoor buiten al bedrijvigheid. Het heerlijke bed van Journey's Inn Africa heeft me goed gedaan. Vandaag begint onze reis in Zuid Afrika echt. Maar eerst een compleet Engels ontbijt voordat Laurence (eigenaar) ons naar het vliegveld terug brengt waar we een huurauto hebben gehuurd. Hij vertelt ons van alles in het Zuid Afrikaans en ik betrap me erop dat ik antwoord met Nederlands en Engels door elkaar. We worden voor de deur van het kantoor van Avis afgezet. Na enkele papieren ingevuld te hebben krijgen we de sleutels van een Hyundai I20 in een onberispelijk wit/grijs kleurtje. Laurence heeft ons de eerste deel van de weg verteld en welke afslagen we moeten nemen in Johannesburg en ook onze app maps.me hebben we weer ingesteld zodat we zonder internet en wifi onze route kunnen volgen.

In Zuid Afrika rijd je in auto’s met het stuur aan de rechter kant. En ook enkele bedieningsknoppen en hendels zitten precies andersom dan wij kennen. Dat is één van de redenen waarom we een automaat hebben geboekt en de andere is, omdat we thuis ook in een automaat rijden. De richtingaanwijzer zit ook rechts en de eerste afslagen heb ik dan ook richting aangegeven met de ruitenwisser, waarvan de hendel dus links zit. ;-) We vinden de N12 snel, de tolweg richting Nelspruit. Het is niet erg druk op de weg en we schieten flink op met een snelheid van 110 tot 120 km per uur. We rijden niet harder, want ik wil op de eerste dag niet op de foto van de flitspalen staan. Bij één van de benzinestations langs de weg waar ook restaurantjes en winkels bij zitten, slaan we wat drinken in.

Na ruim 100 kilometer gaan we de weg af. We zijn dan bij de stad Middelburg. De plaats Middelburg in de provincie Mpumalanga ontstond in 1864 toen de Voortrekkers neerstreken op de oevers van de Klein Olifants Rivier, zij noemden dit nieuwe dorpje: Nasareth. Deze naam verdween in 1872. Toch wel gek als je overal Middelburg ziet staan, terwijl je er thuis ook vlakbij woont. Het Middelburg van hier is een druk stadje met wat ons opvalt wel heel veel MC-Donalds en andere fastfoodwinkels. Er lopen dan ook genoeg wat Hamburgerachtige types rond. In Middelburg lossen we ook wat caches op van het spel Geocaching wat we over heel de wereld spelen voor we verder rijden.

Vlak bij Middelburg ligt ook het dorpje Botshabelo, van het Ndebele volk. Botshabelo betekent schuilplaats in de taal van het Ndebele volk. Op internet had ik gelezen dat er van alles te zien zou zijn. Het begint veelbelovend. Via een echte slagboom met een echte man die portier speelt en een kwitantie uitschrijft en ontzettend zijn best doet, waarvoor hij met een mooie pen wordt bedankt mogen we verder rijden, wederom over een rode gravelweg met veel stof en gehobbel. Eenmaal aangekomen in Botshabelo is het toch wel heel veel vergane glorie. De Ndebele had een missiepost in Botsabelo en het plaatsje staat vooral bekend om de oorspronkelijke Ndebele kraal met hutten en rondavels (ronde gebouwen) uit diverse bouwperiodes vanaf 1860. Die hebben we gevonden. Verlaten en al deels door de tijd en weersinvloeden aan het verpauperen en van de missiepost is het metalen bordje met Missiepost anno 1858 nog in betere staat dan de voormalige kerk en schoolgebouw. Na wat foto’s van het bijzondere symetrische schilderwerk op de Ndebele huizen rijden we verder. We moeten over een pad, waar men de weg aan het verbeteren is. Enorme rode stofwolken zijn ons deel van de vrachtwagens die ook over deze paden rijden en nu is de hendel van de ruitenwisser wel gewenst om onze ruiten enigzins schoon te vegen zodat we wat kunnen zien. Langs deze weg zien we toch dat Nasareth een stukje gebleven is. De krotten/townships waar de arme bevolking leeft hebben het de naam Nasaret gegeven (net iets anders geschreven).

We rijden steeds verder oostwaarts en de natuur wordt ook anders. Waar eerst het landschap op bijvoorbeeld Noord Frankrijk had geleken met grote stukken land en wat golvende wegen over de heuvels, komen we nu in een deel waar de bergen ons aan 2 kanten begeleiden met soms grote rotspartijen. Het is wel erg mooi om hier te rijden. Het zijn de Drakensbergen (in de taal van de Zoeloes heet de bergketen uKhahlamba, wat "barrière van speren" betekend). We zullen deze bergen verder doorrijden als we later in de week de Panoramaroute doen. Nelspruit ligt tegen het gebergte aan en even verderop zo’n 10 kilometer verder de bergen in ligt Tomjachu Bush Retreat waar we een paar nachten zullen verblijven. Onze I20 moet wel even werken om de gravel- en stenenweg naar boven te kunnen nemen. Boven aangekomen melden we ons bij de intercom van de poort en mogen binnen. De poort sluit meteen achter ons zodat de dieren die hier op het 550 hectare grote berg- en bushterrein wonen niet weg kunnen lopen. Even verderop is de receptie waar Jack (één van de 3 zoons en het middenstuk van de naam tomJAChu vormend) ons opwacht. We worden hartelijk onthaald met een fris drankje en enthousiaste uitleg. Het is hier een paradijsje. Na de rondleiding in the Homestead (de voormalige ouderlijke woning van opa en nu restaurant, gastenliving en een veranda met een echt WOW-gevoel vanwege het fantastische uitzicht) krijgen we de sleutel van Keepers Cottage, een 2 persoons huisje met heel veel sfeer. Onze, inmiddels roodbruine I20 zetten we onder een afdak weg. Die hebben we als we hier zijn niet nodig. Het is hier maar erg kleinschalig met slechts 5 huisjes en huizen voor de gasten maar de entourage is werkelijk uniek. Dit moeten we even op ons inlaten werken en dat doen we met een glaasje gin-tonic erbij. We kunnen haast niet wachten met het ontdekken van dit verscholen paradijs en na geïnstalleerd te zijn, pakken we de camera en gaan één van de wandelroutes lopen. Al snel worden we getracteerd op de aanwezigheid van dieren. Een koedoe en zebra’s laten zien dat ze ons in de gaten hebben en licht briesend lopen ze voor ons uit. We zien ook een jakhals die op jacht is naar parelhoenders en tal van andere groepjes hertachtigen en wildebeesten. Jack vertelt ons later dat het niet vaak voor komt dat de jakhals zo goed te zien is. We hebben dus geluk en hij staat ook nog eens op de foto. Het is al vroeg donker en we zorgen dat we net voor het donker terug zijn. Een douche is wel erg hard nodig.

Nadien drinken we een lekker drankje op de veranda in de zachte kussen van de grote banken voordat we ons diner hebben, waarvoor we hebben gereserveerd. De kokkin Plonie en waitress Melissa hebben heel veel lekkers voor ons alleen gemaakt. Andere gasten eten in of bij hun huisje.

Het eten is werkelijk fantastisch, maar veel te veel voor ons beiden. Moe maar voldaan en met een volle buik gaan we terug naar Keepers Cottage waar we ons bed opzoeken. Morgenochtend willen we al bij zonsopkomst het park in, waar, zoals Jack ons vertelde, de dieren ook al ontwaken. Men leeft hier dus in heel andere uren dan dat wij gewend zijn. Om half 10 gaat ons lampje uit.