Sawubona

Om kwart voor 6 in de ochtend worden we weer door de vriendelijke medewerkers welkom geheten als we bij het restaurant verzamelen. Met een lekkere kop cappucino op vertrekken we voor de ochtenddrive. Ik ben benieuwd wat we nu weer tegenkomen. Er wordt via de portofoon melding gemaakt dat er een leeuw zou zitten op de 1e heuvel als we de poort uitrijden. 3 Auto’s van het kamp Ndaka nemen posities in rondom de heuvel om het beest te lokaliseren. We zien slechts een snelle glimp van de leeuw, maar verder weet het zich goed te verstoppen. Een klein uur na ons vertrek geven we het op en rijden door. We komen bij een ruïne van een boerderij uit 1800. De muren staan nog overeind, maar verder heeft de natuur en het natuurgeweld de regie van de gebouwen overgenomen. Er groeien bomen in de voormalige woonkamer en grote delen zijn ingestort. De ruïne wordt nog wel geruikt door de antilope-achtigen die er een schuilplek vinden en door de rangers die hier graag een stop maken om op het terrein een kop koffie te drinken met de gasten, zoals wij nu. Het terrein biedt een mooi overzicht over de weide stukken grond en een grote waterplas. Vele zebra’s, hartebeesten, impala’s en wildebeesten zien we dan ook in de buurt van de waterplas grazen. Een fotogeniek plaatje. Na de koffiebreak vervolgen we onze drive.

In het veld loopt een jakhals en deze blijkt een drietal leeuwen te volgen. De jakhals leidt ons min of meer naar de plek waar de leeuwen verblijven. We zien ze lopen vlak bij een volgende waterplas op een strook met rotsblokken, maar ze zijn nu niet van plan om hier te gaan drinken. Er staan namelijk 4 jeeps vlakbij de waterplas. De leeuwen lopen de rotslaag over en Courtney besluit om terug te keren en een ander pad te volgen tot achter de helling met rotsblokken. Zijn keuze van 50%-50% valt goed uit, want daar aangekomen hoeven we niet lang te wachten tot de 2 mannetjesleeuwen en een vrouwtjesleeuw tevoorschijn komen. 2 Leeuwenbroers, waarvan 1 duidelijk dominanter is dan de andere begeleiden als het ware de vrouwtjesleeuw. Hierbij loopt de 2e man in rang een stukje achteraan, op korte voet gevolgd door een jakhals. En als de leeuw dan omdraait, schiet de jakhals even een andere kant op. Dat is een grappig gezicht. Een kleine eigenwijze jakhals achter zo’n grote leeuw. Ook andere jeeps van lodges gelegen op Nambiti zijn geïnformeerd dat hier leeuwen lopen dus wordt volgens goed gebruik iedereen in de gelegenheid gesteld om even de beste plek te hebben met het beste zicht. Dat betekent dat wij weer verder rijden. 

Na de 3 uur durende drive van deze morgen kunnen we genieten van een lekker ontbijt en om wat te relaxen. Aan het einde van de ochtend wordt het restaurant geheel omgebouwd tot een bioscoop-opstelling. De grote dag voor de Zuid Afrikanen is daar. De springboks, bijnaam voor het Zuid Afrikaanse rugbyteam speelt haar 1e wedstrijd op het WK2019 en wel tegen een grote rivaal The All Blacks uit Nieuw Zeeland, de titelverdediger. Grotendeels gekleed in het tenue van Zuid Afrika, zit er een aardige groep mensen klaar. Ik val daarbij wat uit de toon met een zwemshort en een hempje, maar ik doe wel mee met de andere supporters door ook een Gin Tonic te bestellen (en dat nog voor de lunch). Er wordt fanatiek meegeleefd, maar de support mag niet baten. In een zwaarbevochten wedstrijd zijn het de All Blacks die aan het langste eind trekken. In de rust van de wedstrijd hebben de donkere mensen van het kamp de sfeer gemaakt door, getooid met een hoofdtooi van Kwazulu Natal, een paar ritmische liedje te zingen. Daarna moeten ze weer vlug aan het werk, want voor de lunch staan pizza’s gepland. Deze maken ze buiten bij een grote gemetselde pizza-oven. En zoals we tot dusver genoten hebben van elke maaltijd, doen we dat nu ook weer. Tijdens de middagdrive zien we een zwarte neushoorn met jong, een grote groep elanden met veel jonge dieren, midden in de kudde, een paar spiesbokken met grote puntige horens, zien we 2 cheetah’s in het hoge gras, in een poging een Pumba te vangen, die krijsend en gillend aan de 2 zeer snel sprintende dieren ontsnapt en we hebben het geluk nog een derde cheetah te vinden, die eerst als een sfinx bij de rotsen gaat liggen en zich laat fotograferen en later onze auto op korte afstand voorbijwandelt. Natuurlijk is er ook weer een sundowner met een lekker glaasje. Courtney weet hiervoor telkens een andere mooie stek voor te vinden. 

Als het donker wordt, tegen half 7 rijden we met de zoeklamp aan terug naar het kamp. Plots zien we een vrouwtjesleeuw langs het pad. Het gele licht gaat snel uit en het rode licht gaat aan. De leeuw, in eerste instantie geheel op haar gemak, laat haar rustig beschijnen met de lamp. Na enige tijd vindt ze het gnoeg en wandelt ze uit ons zichtveld de bush in. En kort voor we het kamp bereiken heeft het geoefende oog van onze ranger weer wat gezien. Een jonge, kleine Pofadder. Dit dier heeft grote en sterke gifklieren en is 1 van de meest gevreesde Afrikanse gifslangen. Zijn naam kreeg deze slang mee door zijn gewoonte, om als er gevaar dreigt zichzelf op te blazen (poffen). Het beestje is gevaarlijk omdat ze niet weglopen als je in de buurt komt, zoals andere slangen vaak wel doen. Deze slangen hebben schutkleuren en ze denken dan ook dat je ze niet ziet. Een beet is dodelijk als je niet snel behandeld wordt. Gelukkig zitten wij in de auto en weet Courtney wat hij doet. Terug op de basis is het opfrissen en klaar maken voor het wederom voortreffelijke diner. Dit is wel uit te houden zo.