Een prachtige route

Ook vandaag staan we weer vroeg op, neem ik een douche en pakken we de daktent weer in. Even na zessen, als de poorten van Pilanusberg National Parc open zijn rijden we het park al binnen. We willen nog een paar uurtjes rondrijden voordat we vertrekken richting Vaalwater naa onze volgend bestemming. We zien weer de meest voorkomende dieren en nu hebben we ook het geluk om 4 leeuwen te spotten. Niet dat ik ze zelf ontdekt heb, nee er stonden op een smal pad 2 auto’s stil, raampjes open en allen één kant opkijkend. Ik vroeg aan één van de bestuurders waar hij maar keek en dat bleken 4 liggende leeuwen te zijn. Op zijn aanwijzingen zagen we ze ook liggen. Je moet wel echt geoefende ogen hebben om deze dieren te ontdekken, maar met wat hulp lukt het ook. We kunnen ze uiteindelijk goed zien en ook de camera kan ze vastleggen. We blijven tot ca half 11 in het park en dan is het tijd om verder te gaan. Pilanesberg was een prima park om veel dieren te spotten. Via maps.me heb ik gezien dat het ca. 207 kilometer rijden is nasr matamba bush retreat, bij Vaalwater. Maar ik heb ook gezien dat er ruim 4,5 uur voor gerekend is. Is dat juist of een foutje. Dat is gemiddeld 46 kilometer per uur! De eerste 80 kilometer gaan over goede asfaltweg en we schieten daar goed op. En na een korte lunchpauze, wat boodschappen te hebben gedaan en getankt te hebben rijden we door. We komen bij Marakele Parc en rijden een heel stuk langs de hekken van dit Sanparc. Dan moeten we een weg oversteken en staan dan voor slagbomen. De auto wordt gescand en dan gaan de slagbomen open. De asfaltweg gaat over in een zandweg. En de zandweg wordt een soort wasbord waar we over moeten, afgewisseld met een rotsstenen weg. Het pad wurmt zich een weg omhoog tussen de impossante  bergen met hoge bergkammen. Waterberg heet het gebergte en is een gebied wat nog maar door weinig toeristen wordt bezocht. Onterecht in mijn ogen, want wat is het hier mooi. Wat een fantastisch uitzicht en wat een fantastische route als je een 4x4 hebt. Langs deze route liggen een aantal bushlodges en boerderijen verspreid tussen het natuurgebied waar we regelmatig giraffen, hertachtigen, zebra’s en soms ook olifanten en buffels spotten. Met deze laatste hebben we de Big 5 compleet. Kilometers en kilometers hobbelen we voort. Achter elke nieuwe heuvel denk ik dat deze weg nu eens ophoudt, maar telkens zien we weer een nieuw stuk zandkleurige kronkelweg voor ons uit. Na ca. 60 kilometer zien we weer een slagboom voor ons opdoemen. Maar nt voor we daar zijn geeft de routeplanner aan dat we linksaf moeten. Nog eens stuk van ca. 16 kilometer. Een deel van de weg bestaat uit diep zand, zodat het lekker ploegen is en de auto de diepe sporen volgt. Het lijkt net Parijs-Dakar. Dan doemt voor ons een grijze weg op. Verharding!. En bij de slagboom daar wordt de auto weer gescand evenals mijn rijbewijs. Dan is het nog 26 kilometer over de doorgaande weg tot we bij de afslag zandpad zijn die ons naar Matamba Bush Camp brengt. We komen bij een afgesloten hek en moeten een van de telefoonnummers bellen die op een bordje staan gedrukt. Alan Jarman komt ons vervolgens halen op zijn crossmoter en brengt ons, na ons uitgebreid verwelkomd te hebben naar Tau Camp, een kampeerlocatie waar wel 6 plaatsen zijn. De plek die we aangeboden krijgen is enorm groot en elke plek ligt ook wel minstens 150 meter uit elkaar. We installeren ons en krijgen al meteen bezoek van een paar elandantilopen en hartenbeesten. Nieuwsgierig maar ook schuchter als ze zijn. Verder is het hier enorm rustig. Niemand om je heen, alleen de geluiden van roepende vogels, de uisende wind en het breken van takjes als er weer een dier langs loopt. Als we over het terrein wandelen staan we al snel oog in oog met 4 giraffen die zich tegoed doen aan blaadjes van bomen terwijl ze je  af en toe ineens weer aanstaren. Het is machtig mooi om hier te kunnen lopen. Terug bij onze plek genieten we van de zon, voordat deze gaat zakken en ook nu krijgen we weer bezoek langs onze plek. Er lopen weer een aantal giraffen voorbij en ook een sabelantilope met enorm lange horens staart ons meewarig aan op korte afstand. Als het donker wordt gaat het kampvuur aan en bereiden we ons avondeten. Dat kampvuurtje is echt wel nodig want de temperatuur zak snel van 30 naar aanzienlijk frisser. Ook in het donker lopen er dieren voorbij. Noet dat we ze allemaal zien, maar we horen ze wel. En ook als we later in bed liggen, horen we regelmatig om ons heen de rondlopende dieren.