De stilte van Matamba Bush Camp

We worden wakker door de frisse, zeg maar koude temperatuur. De heldere nacht heeft het kwik weer tot ca. 5 graden laten dalen. V]voor de vogels maakt dat blijkbaar niet uit. Zij zijn al,druk vezig met een concert in de natuur. In de omgeving huilt een jakhals. Ook voor dit dier is de dag begonnen en wordt de jacht geopend om een lekker stukje vlees wat ergens in het park rondloopt. Vannach heb ik dieren rondom de auto gehoord, maar zo lang ze niet de tent binnen willen vind ik het best. Ik heb me toen lekker nog eens omgedraaid.

Om te wassen, scheren en tandenpoetsen moeten we een klein paadje aflopen. De sanitairgebouwtjes zijn om door een ringetje te halen, zo mooi en verzorgd. En nog een meevaller: er is een heerlijk warme douche. Als we teruglopen voel je dat de zon, die zich net boven de horizon laat zien er zin in heeft vandaag. Meteen voel je de temperatuur stijgen. Als we na het ontbijtje om ca. 8.00 uur één van de uitgezette walking trails gaan lopen voel je de warmte ook al flink toenemen. We gaan de Brown Hyena trail lopen, een wandeltocht over het gehele park waarvoor een paar uur gepland staat zonder stops. Met behulp van een klein kaartje met wat aanwijzingen en met wat bordjes langs de route vinden we onze weg.  Een aantal dieren houden ons goed in de gaten en als we te dicht in de vuurt komen, spingen ze snel het bos in. We stoppen tweemaal bij een “hide”, waar je als je er binnen zit dieren kan spotten zonder dat ze je opmerken. Bij de eerste hadden de dieren ons al opgemerkt voor we er waren, want ze huppelen het struikgewas in, zodra wij ze zien. Bij de 2e hide maken een aantal Pumba’s (zwijntjes) zich uit de voeten als we dicht bij de hide komen. Dan maar even een rustpauze, want de wandeling gaat bijna geheel over zandpaden, wat toch wel vermoeiend is. Ongeveer 3 uur later zijn we terug bij onze plek. 

Sue, de eigenaresse komt langs en nodigt ons uit om in de middag mee te gaan om in het park de voederplekken te bevoorraden. We gaan graag mee. Maar eerst verkassen we van plek op het terrein naar een plek waar ook een elektra-aansluiting is. Toch wel makkelijk voor de koelkast en om de batterijen van de camera’s en telefoons op te laden. Met een inklapbare daktent is het niet heel veel werk om te kunnen verplaatsen. 

We hebben tegen 3 uur afgesproken bij de stallen van de boerderij die op het park is gelegen. Daar worden we opgehaald door Alan en een medewerker van hem in een pick-up truck. Ook gaan de twee honden van Alan mee. Eerst gaan we naar een vlakbij gelegen open terrein. Dat is een grasbaan waar kleine vliegtuigjes zouden kunnen landen. Hier staan enkele giraffen, zebra’s, elanden en impala’s al op de auto te wachten. Ze weten dat er gras gedropt gaat worden in de bakken die over het terrein verspreid staan. Ongeduldig als de dieren zijn, eten ze het gras bijna onder de handen van de medewerker van Alan uit. Als we doorrijden zien we dat de dieren zich meteen te goed doen aan dat lekkers voor hen. Voor de giraffen zijn de bakken op een paal gemonteerd. Daar kunnen we op een afstandje kijken als de giraffen gaan eten. Dat alle bakken verspreid staan over het terrein is ook om de dieren het hele terrein te laten benutten. We stoppen bij elke bak en komen ondertussen nog meer kuddes met dieren tegen, zoals de wildebeesten (gnoes) en groepen hartebeesten en impala’s. Veel indruk maken ook de sabelantilopen. Met hun zwarte vacht, getekende kop met daarop 2 lange rondlopende scherpe horens zijn het trotse dieren. Zo lopen ze er namelijk bij. Sabelantilopen hebben, als ze volwassen zijn, weinig te duchten van de roofdieren, omdat deze terugdeinzen voor de horens die letterlijk als sabels hun tegenstander doorboren. Als een sabelantilope namelijk aangevllen wordt, gaat deze op de knieën, de kop vooruit waardoor de horens gevaarlijk vooruitsteken. Gelukkig doen ze dat alleen als ze aangevallen worden en niet als wij ze langzaam benaderen om ze goed te bekijken en op camera vast te leggen. Ik leer onderweg van Alan meer over het park en over hoe de dieren leven en hoe mooi het is om met en voor de dieren te werken. Hij vertelt ook dat het hier, in verhouding met Nederland of de rest van West Europa erg goedkoop is om een huis.of stuk grond te kopen. Veel Nederlanders zijn dan ook de laatste jaren naar hier gekomen, omdat het in Nederland steeds duurder wordt en hier het een goed klimaat is om te investeren. Diverse buren zijn Nederlanders die er nog niet zo lang geleden zijn komen wonen. Zelf houdt hij er overigens wel rekening mee dat de lokale bestuurders, een keer het land van de blanken gaat opeisen. Maar vooralsnog verwacht hij dat hij lekker kan ‘boeren’ zoals hij nu doet. Na de ronde zet Alan ons weer af vlak bij onze auto.

De rest van de middag blijven we in de buurt en genieten van de zon en de natuur rondom. We staan maar met 1 andere auto op het terrein. Het is echt alsof je helemaal alleen staat, midden in de Zuid Afrikaanse natuur. 

Als het avond wordt trekken kuddes met dieren voorbij, op,zoek naar eten. Wij hebbenhet eten bij ons en maken dat klaar bij jetmkampvuurtje wat ik alweer ontstoken heb. Zo komt er weer een einde aan een hele mooie dag en genieten we van de stilte van Matamba Bush Camp.